หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1251

“รษิกา” เลอศิลป์ไม่เคยรู้สึกเป็นสุขมากกว่าตอนที่เห็นเธอเดินออกมาในตอนนี้

รษิกาน่าจะเช้าใจชัดเจนว่าการเปิดประตูออกมาหมายความว่ายังไง หลังจากที่ฉันพูดไปเมื่อครู่

รษิกาเต็มไปด้วยยความรู้สึกต่างๆ มากมาย เธอเงยหน้ามามองเขา เสียงของเธอเจือไปด้วยความเหนื่อยล้า “คุณบอกว่าคุณอยากจะคุยกับฉันใช่ไหม? เริ่มพูดได้เลยนะคะ” หลังจากที่พูดจบ เลอศิลป์ก็ยังคงเงียบอยู่

เลอศิลป์จ้องมองเธออย่างหดหู่ ผ่านไปสักพัก เขาก็เอื้อมมือไปแตะดวงตาของเธอ

รษิกาหลับตาไปโดยไม่รู้ตัว และเธอก็รู้สึกถึงนิ้วมือของเลอศิลป์ที่ปัดผ่านดวงตาของเธอไป

“คุณร้องไห้เหรอ?” ทันใดนั้น ความดีใจของเลอศิลป์ก็ถูกแทนที่ด้วยความเสียใจและความสงสาร เสียงของเขาไม่ได้สงบเหมือนปกติอีกต่อไป

เปลือกตาของรษิกาเริ่มสั่นไหว เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นแต่เลี่ยงสายตาของเขาไปอย่างอึดอัดใจ “ฉันแค่เหนื่อยมากๆ ฉันคิดถึงเรื่องในอดีต เลยอดไม่ได้ที่จะ…” ขณะที่เธอพูดเช่นนั้น เธอก็ถูกดึงเข้าไปในอ้อมกอดอันอบอุ่น

รษิกาอึ้งไปพักหนึ่ง หลังจากตั้งสติได้ เธอก็ดิ้นรนตามสัญชาตญาณ “คุณทำอะไร? ปล่อยฉันนะ!” แต่เลอศิลป์กลับไม่ขยับ เขากระชับอ้อมกอดราวกับอยากจะกลืนกินเธอเข้าไป

อ้อมกอดของเขาทำให้รษิกาหายใจลำบาก เธอเอาแต่ผลักเขาออกไป “อย่าทำแบบนี้สิ เด็กๆ ก็ยังอยู่ข้างล่าง” เลอศิลป์ตอบไปว่า “ผมขอโทษ” ลมหายใจอุ่นๆ ของเขาอยู่ที่ข้างหูเธอ “ผมขอโทษสำหรับทุกอย่างที่คุณต้องเจอมาตลอดหลายปีนี้ ผมชดเชยให้คุณไม่ได้เลย ไม่ว่าผมจะทำอะไรก็ตาม” รษิกาอึ้งไปพักหนึ่งเมื่อเธอได้ยินคำพูดของเขา และเธอก็ค่อยๆ เงียบไป

อ้อมกอดของเลอศิลป์คลายลงเล็กน้องราวกับเขารู้สึกว่าเธอไม่สบายตัว แต่เขาก็พูดต่อไปว่า “ให้โอกาสผมได้ไถ่โทษเถอะนะ ขอให้ผมได้ปกป้องคุณต่อจากนี้ไป ผมจะไม่ให้คุณต้องเสียน้ำตาอีกเลย และผมจะดูแลอชิกับเบนนี่เหมือนลูกแท้ๆ ของผมเอง ผมจะไม่ปล่อยพวกเขาไปแม้ว่าพ่อแท้ๆ ของเขาจะมาตามหาพวกเขาก็เถอะ!” รษิการู้สึกว่าคำพูดเขาเหมือนกับค้อนปอนด์ที่ทุบหัวใจเธอจนแหลกเหลว ทำให้เธอหายใจแทบไม่ออก