หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1252

เบนนี่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะหลังจากบ่นไปแล้ว

เสียงหัวเราะของเขาทำให้เด็กอีกสองคนหัวเราะออกมาอย่างควบคุมไม่ได้เหมือนกัน

เด็กๆ ขึ้นมาดูข้างบนเพราะพวกเขาเป็นห่วงรษิกา

แต่พวกเขาก็ไม่คิดว่าจะได้เห็นภาพที่เลอศิลป์กอดรษิกาตอนที่พวกเขาขึ้นมาถึงข้างบน

ดังนั้น เด็กๆ จึงชะงักฝีเท้าไปและซ่อนตัวกันอยู่ตรงมุมบันไดเพื่อแอบดูอยู่เงียบๆ

พวกเขาต่างก็ผงะไปเมื่อได้เห็นรษิกาพยายามจะกลับเข้าไปในอ้อมกอดของเลอศิลป์ เด็กๆ เบิกตากว้างด้วยความคาดหวัง และพวกเขาก็ไม่ทันสังเกตตอนที่รษิกาหันกลับมามองพวกเขาพอดี

แม้ว่าเด็กๆ จะโดนจับได้ว่าแอบดู แต่พวกเขาก็มีความสุขมากกว่าวันไหนๆ

การจะได้เป็นครอบครัวเดียวกันอาจไม่ใช่ฝันที่ไกลเกินเอื้อมถึงแล้ว ดูจากที่แม่กับพ่อไปไกลเกินกว่าคำว่าคืนดีกัน

“ปล่อยฉันนะ…” รษิกาหน้าแดงซ่าน เสียงของเธอก็เจือไปด้วยความรู้สึกผิดที่ลูกๆ ของเธอมาเห็นภาพนี้

จากนั้น เลอศิลป์ก็ค่อยๆ ปล่อยเธอไป แต่มือของเขาข้างหนึ่งยังอยู่บนเอวของเธอ เขามองไปยังเด็กๆ ที่เป็นคนทำลายบรรยากาศนี้อย่างเข้มงวด

“พวกเธอขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไร?” เด็กๆ มองหน้ากัน และในที่สุด อชิก็พูดว่า “เรามาอยู่ที่นี่ตั้งแต่คุณกอดแม่แล้วครับ!” ใบหน้าของรษิกาแดงก่ำเมื่อเธอได้ยินคำตอบลูก