หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1253

ไอรดา เบนนี่ กับอชิแอบชื่นชมยินดีอยู่เงียบๆ หลังจากได้ยินสิ่งที่รษิกาพูด จากนั้นพวกเขาก็หันไปจ้องมองเลอศิลป์

เลอศิลป์ยิ้ม “แย่จังเลย เอาไว้คราวหน้าฉันจะพาพวกเธอออกไปกินข้าวข้างนอกนะ”

เด็กๆ กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจที่ได้ยินเช่นนั้น

รษิการู้สึกอบอุ่นและหงุดหงิดไปในเวลาเดียวกัน เธอไม่ได้พูดอะไรต่อและเดินลงไปเตรียมอาหารข้างล่าง จากนั้น เลอศิลป์ก็พาเด็กๆ ทั้งสามเดินตามเธอลงไป

ไอรดา อชิ และเบนนี่อยู่ล้อมรอบเลอศิลป์ในห้องนั่งเล่นและมองเขาด้วยสีหน้าคาดหวัง

“คุณเลอศิลป์ คุณจะมาเป็นพ่อของเราเมื่อไรครับ?”

เบนนี่จ้องมองเลอศิลป์

เลอศิลป์ลูบหัวเด็กชายอย่างอ่อนโยน “ไม่นานหรอก ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะไม่ให้คนอื่นมีโโอกาสได้มาเป็นพ่อของพวกเธอหรอก”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เบนนี่ก็ดีใจอยู่เล็กน้อย

ทันใดนั้น ไอรดาก็เสริมขึ้นมาว่า “พ่อคะ คราวนี้พ่อจะต้องรักษาสัญญาให้ได้นะ!”

เลอศิลป์เคยสัญญากับไอรดาว่าจะให้รษิกามาเป็นแม่ของเธอ แต่เลอศิลป์ก็มีปัญหากับรษิกา สุดท้ายแล้วอัญชสาก็กลับเป็นคนที่คอยดูแลไอรดา

เหตุการณ์นั้นยังคงทิ้งร่องรอยแห่งความกลัวเอาไว้ในใจเธอ

เลอศิลป์หันกลับมามองไอรดาเป็นเชิงขอโทษ “พ่อจะรักษาสัญญา คราวก่อนมันเป็นความผิดของพ่อเอง แต่พ่อคิดเรื่องนี้มาดีแล้ว มันจะไม่เกิดขึ้นอีกแน่ๆ”

ไอรดาพองแก้มและจ้องมองพ่อของเธอด้วยแววตาที่เจือไปด้วยความขุ่นเคืองใจ

“คุณเลอศิลป์”

อชิยืนอยู่ตรงมุมห้องและพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด “คุณอัญชสากับคุณฝนทิพย์จะขอโทษแม่ใช่ไหม? พวกเธอจะมาสร้างปัญหาให้แม่อีกหรือเปล่าครับ?”

อันที่จริง เขาอยากให้เลอศิลป์ยกเลิกงานหมั้นกับอัญชสาไป แต่ตัดสินใจบอกเป็นนัยๆ ออกไปแทน

อย่างไรแล้ว พวกเขาก็เป็นพ่อลูกกันแท้ๆ เลอศิลป์จึงจับความหมายของเขาได้ในทันที เขาตอบอย่างเศร้าหมองว่า “ฉันจะไม่ปล่อยให้พวกเธอรอดไปได้ง่ายๆ ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะจัดการเรื่องพวกนี้เอง”

เธออดไม่ได้ที่จะเสียใจกับการกระทำของตัวเองเมื่อเธอมาย้อนคิดดู ฉันให้อภัยเขาง่ายๆ ได้ยังไง?