“ให้ผมช่วยคุณนะ”
เลอศิลป์หยิบมีดทำครัวขึ้นมาขณะที่ตั้งสติได้แล้ว
การได้เห็นเลอศิลป์ถือมีดทำครัวอยู่ในมือนั้นเป็นภาพที่แปลกมาก เพราะเขาดูเหมือนเป็นชายที่สูงส่งในเสื้อและกางเกงที่สั่งตัดมาเป็นอย่างดี
เอ่อ… เขาดูไม่เข้ากับสถานที่เลย
รษิกาพูดไม่ออกขณะที่เธอมองเขา
เธอเคยต้องการจะปฏิบัติต่อเลอศิลป์อย่างเย็นชาเมื่อเขาบอกให้เธอหลีกทาง แต่เธอก็อึ้งเกินกว่าจะทำเช่นนั้น
เลอศิลป์หั่นผักไปอย่างงกๆ เงิ่นๆ เพราะเขาไม่เคยต้องทำอะไรแบบนี้มาก่อนเลย
เขาใช้เวลาไปมากกว่ารษิกาถึงสองเท่าในการหั่นผักง่ายๆ เช่นนี้
รษิการีบตั้งสติขณะที่เลอศิลป์กำลังเตรียมอาหารต่อไป “ทิ้งที่เหลือไว้ให้ฉันทำเองเถอะ”
เลอศิลป์ก้าวเข้าไปข้างๆ และมองรษิกาขณะที่เขารู้ตัวว่าเขาไม่เก่งเรื่องการทำอาหารเลย
รษิการู้สึกอึดอัดใจที่ถูกเฝ้ามองแบบนั้น การกระทำของเธอจึงเป็นไปอย่างแข็งๆ
“คุณเสียใจกับสิ่งที่ทำไปเมื่อครู่นี้เหรอ?” จู่ๆ เลอศิลป์ก็พูดขึ้นมา
รษิกาชะงักไปเพราะคำถามของเขาทำให้เธอไม่ทันตั้งตัว ความแปลกใจนั้นเกือบทำให้กระทะที่เธอถืออยู่คว่ำลง
เลอศิลป์เอื้อมออกไปคว้ามือเธอไว้ก่อนที่ทุกอย่างจะแย่ลงไปกว่าเดิม “คุณเสียใจไหมที่ปล่อยผมไปง่ายๆ แบบนี้?”
รษิกาพูดไม่ออกเพราะคำถามของเขานั้นจี้ใจดำของเธอพอดี
เธอเกร็งไปขณะที่เขาพูดและคิดว่าพวกเขากำลังจะแยกทางกันไปด้วยความขมขื่นอีกครั้งหนึ่ง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม
ขาด 1867,1868...
ขาด1860, 1861...
ขาด1804...
อัพๆๆ ค่ะ แอดดดดดดด แอดดดดดดดด อัพๆๆๆ ค่ะ แอดดดดด ^_^...
ขาด1773,1774...
ขาด1768,1770...
ขาด1663,1664,1665,1666,1668...
คนที่อัพเดท ถ้าเปนเจ้าของเว็บก็แล้วไปค่ะ แต่ถ้าเปนพนักงานกินเงินเดือน ต้องพิจารณาการทำงานตัวเอง คุณทำงานได้แย่มาก อัพขาดๆหายๆในแต่ละบท ขาดเยอะมาก หัดตรวจทานเสียหน่อยค่ะ...
ขาด1748 ค่ะ...
ขาด1748...