หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1255

“เชื่อใจผมนะ”

เลอศิลป์พึมพำออกมาอย่างอ่อนโยน ก่อนที่จะจุมพิตรษิกาเบาๆ

รษิกากลั้นใจอย่างไม่รู้ตัวและจ้องมองชายตรงหน้าอย่างงุนงง

ดวงตาเธอวูบไหวเมื่อเธอคิดถึงคำพูดเขาเมื่อครู่นี้ และในที่สุดเธอก็ลดกำแพงในใจลงไป

แม้ว่าเลอศิลป์จะต้องการจูบอย่างลึกซึ้ง แต่เขาก็ทำได้แค่โยนหินถามทางดูก่อนเพราะไม่แน่ใจว่ารษิการู้สึกอย่างไร เมื่อสัมผัสได้เช่นนั้น รษิกาก็ค่อยๆ หลับตาลง

วินาทีต่อมา เลอศิลป์ก็ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน และกลืนกินเธอด้วยจูบอันเร่าร้อน

หลังจากผ่านไปนาน รษิกาก็เริ่มหายใจไม่ออก เธอผลักอกของเลอศิลป์และตอนนั้นเองที่เขาปล่อยเธอไปอย่างไม่เต็มใจนัก

เลอศิลป์หอบหนักพลางขมวดคิ้ว ดวงตาของเขาลึกล้ำเหมือนมหาสมุทร ขณะที่เขาจ้องมองรษิกา ก็ดูเหมือนว่าาเขากำลังจะกลืนกินเธอเข้าไปทั้งตัว

เมื่อได้เห็นแววตาของเขา รษิกาก็รู้สึกใจเต้นไม่เป็นส่ำ เธอละสายตาด้วยความตื่นตระหนกและฝืนให้ตัวเองสงบไว้ “ไปกินข้าวกันเถอะ เด็กๆ คงจะหิวมากแล้ว”

จากนั้น เธอก็จัดอาหารลงจานเพื่อจะนำไปวางที่โต๊ะอาหาร ในเวลาเดียวกันนั้นก็คือเพื่อหนีไปจากเลอศิลป์

อารมณ์ที่ปั่นป่วนในดวงตาของเลอศิลป์นั้นรุนแรงมากจนเธอรู้สึกกลัว

ขณะที่รษิกาเดินผ่านเลอศิลป์ไป เสียงที่แหบแห้งและทุ้มต่ำของเขาก็ดังขึ้นมาข้างๆ หูเธอ “คราวนี้ อย่าแกล้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกนะ ไอวี่อยากให้คุณเป็นแม่มานานมากแล้ว อย่าคิดว่าคุณจะหนีไปได้”

รษิกาชะงักไปครู่เดียว แต่เธอก็เร่งฝีเท้าในนาทีต่อมาและออกไปจากห้องครัว

ไม่มีใครอยู่ในห้องนั่งเล่นเลย

อชิ เบนนี่และไอรดาต่างก็ออกไปอยู่ที่สนามหน้าบ้านเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนพ่อแม่ของพวกเขา

หลังจากวางจานไว้บนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว รษิกาก็ยืนนิ่งอยู่พักนึงเพื่อสงบจิตใจก่อนที่จะเดินไปเรียกเด็กๆ ที่ประตู

“แม่ครับ คุณเลอศิลป์อยู่ไหนครับ?”

เด็กทั้งสามนั่งลงที่โต๊ะทานข้าวและมองไปรอบๆ ด้วยความสงสัย จานและช้อนส้อมของเลอศิลป์วางอยู่บนโต๊ะแล้ว แต่เขาไม่ได้อยู่แถวนั้น

รษิกาเหลือบมองไปที่ครัวในทันทีและยิ้มให้พวกเขาอย่างเจ้าเล่ห์ “เขายังอยู่ในครัว เดี๋ยวก็คงออกมาที่นี่แหละ”