หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1256

หลังมื้อเที่ยง รษิกาก็เห็นว่าเลอศิลป์เหมือนจะกำลังไปโทรศัพท์ ไม่นานนัก กริ่งประตูก็ดังขึ้นมา

รษิกาเปิดประตูและเห็นจักรภพยืนยิ้มอยู่ข้างนอก

เขารีบกวาดตามองเธอและโล่งใจที่เห็นว่าเธอไม่ได้บาดเจ็บอะไร เขายิ้มออกมาอีกและพูดว่า “คุณหมอรษิกา ผมมารับเลอศิลป์ครับ เขาอยู่ไหนล่ะ?”

ก่อนหน้านี้ เลอศิลป์โทรหาจักรภพและขอให้มารับเขา มีเรื่องบางอย่างที่พวกเขาจะต้องพูดคุยกันต่อหน้า

จักรภพพอจะเดาได้ไม่มากก็น้อยว่าเลอศิลป์อยากจะพูดเรื่องอะไร เขาจึงไม่ปฏิเสธคำขอนั้น ทันทีที่วางสายไป เขาก็รีบมาที่บ้านรษิกา

ราวกับเป็นกังวลว่ารษิกาจะสงสัย จักรภพเสริมขึ้นมาอย่างเรียบๆ ว่า “เรื่องงานน่ะครับ เราจะต้องคุยกันที่บริษัท แล้วพอดีผมอยู่ใกล้ๆ ก็เลยแวะมารับเขาไปด้วยกัน”

รษิกาพบว่าสีหน้าท่าทางของจักรภพดูแปลกๆ แต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไร

เพราะถึงอย่างไร จักรภพก็พูดว่ามันเป็นเรื่องงาน ดังนั้นก็คงไม่มีอะไรที่เกี่ยวกับเธอมากนัก

รษิกาเบี่ยงตัวหลบให้จักรภพเข้าไปในบ้าน “เขาอยู่ข้างในค่ะ เข้ามาเรียกเขาได้เลยนะคะ”

จักรภพก้าวเข้าไปในบ้านอย่างไม่ลังเลใจ

ในตอนนั้นเอง เลอศิลป์ก็มาปรากฏตัวพร้อมกับเด็กทั้งสามที่เดินตามเขาเข้ามา

เมื่อเห็นจักรภพ ทั้งสามคนก็ทักทายเขาอย่างพร้อมเพรียงกัน “สวัสดีครับ/ค่ะ คุณจักรภพ!”

จักรภพดีใจที่เห็นเด็กๆ มีความสุขอย่างแท้จริง “สวัสดีจ้ะ เด็กๆ ฉันรีบมาวันนี้ก็เลยลืมซื้อของติดไม้ติดมือมาให้ เอาไว้คราวหน้าฉันจะชดเชยให้นะ โอเคไหม?”

เด็กทั้งสามพยักหน้าอย่างว่าง่ายและหันไปมองเลอศิลป์ด้วยแววตาสดใส

“คุณเลอศิลป์ คุณจะไปแล้วเหรอครับ?” เบนนี่ถาม เขาไม่เต็มใจจะแยกจากเลอศิลป์เลย

เลอศิลป์ลูบหัวของเบนนี่และบอกเขาว่า “ฉันมีเรื่องที่ต้องไปจัดการน่ะ เอาไว้เจอกันวันพรุ่งนี้นะ”

อชิ เบนนี่ และไอรดาต่างก็ดูเหมือนไม่อยากบอกลาในตอนนี้