หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1257

“เลอศิลป์ คุณหมอรษิกาเป็นยังไงบ้าง?” จักรภพเริ่มถามหลังจากพวกเขาขับรถออกมาได้สักระยะหนึ่งแล้ว

มันแย่มากพออยู่แล้วที่คนคนหนึ่งจะทำลายความตึงเครียดขึ้นมาดื้อๆ แต่มันแย่ยิ่งกว่าเมื่อได้เห็นสีหน้าที่เคร่งเครียดของเลอศิลป์ผ่านกระจกมองหลัง เป็นปกติที่จักรภพจะสงสัยว่าตาฝาดไปหรือเปล่าที่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้

ฉันจำได้ว่าเลอศิลป์เป็นปกติมากๆ กับรษิกาและเด็กๆ เมื่อครู่นี้ ทำไมเขาถึงได้มีท่าทีกลับตาลปัตรตอนที่ขึ้นมาบนรถล่ะ?

อนิจจา เลอศิลป์เพียงแค่มองจักรภพด้วยสายตาเย็นชาและถามว่า “อัญชสากับน้องสาวนายไปอยู่ที่ไหน?”

“ฉันส่งพวกเธอไปที่โรงพยาบาล” จักรภพตอบ เขาแตะจมูกตัวเองอย่างเจ้าเล่ห์ขณะที่พูดตอบไป

“พาฉันไปที่นั่น”

เมื่อไม่มีทางงเลือก จักรภพจึงแอบถอนหายใจและพยักหน้า

ให้ตาย ฉันล่ะกลัวว่าเขาจะระบายความโกรธใส่ครอบครัวของฉันพอได้เห็นฝนทิพย์หลังจากนี้…

หลังจากเงียบไปพักหนึ่ง จักรภพก็รวบรวมสติและเบนความสนใจไปที่รษิกากับเลอศิลป์แทน “จะว่าไป คุณรษิกาก็ไม่ได้บาดเจ็บอะไรใช่ไหมนะ?”

เลอศิลป์ส่ายหน้า สีหน้าของเขาดูเศร้าหมองมาก “ไม่นะ ไม่ได้บาดเจ็บอะไร ฉันเช็คดูแล้ว”

แต่ก็นั่นแหละ ถึงเธอไม่บาดเจ็บแล้วมันยังไงล่ะ? การได้เห็นเธอร้องไห้ก็ทำฉันปวดใจมากพอแล้ว!

“อัญชสาคงจะไปหาเธอเพราะนาย คุณหมอรษิกาได้บอกอะไรบ้างไหม?” จักรภพถามก่อนที่จะรู้สึกว่าบางอย่างผิดปกติไป “เดี๋ยวก่อนนะ… นายไม่ได้ทำให้คุณหมอรษิกาโมโหอีกใช่ไหม?”

สายตาของเลอศิลป์เคร่งเครียดขึ้นเมื่อเขาเห็นความแตกต่างในน้ำเสียงของเพื่อนเขา “เปล่า ฉันจะไม่ทำอย่างนั้นอีกแล้วล่ะ”

แต่จักรภพสับสนทันทีกับคำตอบของเขา

“ฉันไม่คิดว่าฉันจะลืมสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ได้หรอกนะ” เลอศิลป์เสริมอย่างเคร่งขรึม “หลังจากที่ต้องเจ็บปวดเพราะเกือบจะเสียเธอไปแล้ว สิ่งที่ฉันต้องการมีแค่ทำให้เธอมีความสุขเท่านั้น”

การได้เห็นอัญชสากลั่นแกล้งรษิกาย้ำเตือนให้ฉันรู้ว่ารษิกาต้องเจ็บปวดกับความผันผวนในอารมณ์มากแค่ไหนหลังจากฟื้นคืนสติ ฉันไม่อยากให้เธอต้องมาเจอกับความเจ็บปวดแบบนั้นอีก!

อ่า ให้ตายเถอะ ทำไมฝนทิพย์ต้องทำอะไรโง่ๆ อย่างนั้นด้วยนะ? ฉันเตือนเธอครั้งแล้วครั้งเล่าว่าให้อยู่ห่างๆ จากเรื่องส่วนตัวของเลอศิลป์ แต่เธอก็ยังตามอัญชสาไป ดูสิว่าคราวนี้เธอทำอะไร! ใครจะรู้ว่าคุณปู่จะรับเรื่องแย่ๆ แบบนี้ได้ไหมถ้าเลอศิลป์ระเบิดความโกรธออกมาใส่ครอบครัวของเรา? นั่นแหละที่ฉันกลัวมากที่สุด!