หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1272

หลังจากเจตนินพูดไปแล้ว ความรู้สึกผิดที่ใหญ่หลวงก็ถาโถมเข้าใส่รษิกา

“ฉันขอโทษนะคะ ฉันยุ่งกับการสืบเรื่องนี้มากจนลืมติดต่อคุณไป”

เธอกัดฟันเอ่ยขอโทษกับชายหนุ่ม

โชคดีที่เจตนินไม่ไล่จี้ถามเรื่องนี้ต่อไป เขาแค่มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าพลางยิ้มออกมา ดูเหมือนเขาจะแน่ใจว่าเธอหายดีแล้ว

“ฉันหายดีแล้วล่ะค่ะ ขอโทษที่ทำให้คุณเป็นห่วงในช่วงสองสามวันมานี้นะคะ คุณเจตนิน” รษิกาพึมพำ

“ผมดีใจที่ได้ยินอย่างนั้นนะ ผมไปที่เยี่ยมคุณที่โรงพยาบาลมาในคืนที่คุณหมดสติไป แต่คุณเลอศิลป์บอกว่าผมจะไปรบกวนการพักผ่อนของคุณก็เลยไม่ให้ผมเข้าไปเยี่ยม” เจตนินกล่าวด้วยท่าทางที่บ่งบอกว่าเขาทำอะไรไม่ได้

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาก็หันไปหาชายที่อยู่ข้างๆ เธอ

เลอศิลป์สบตาเธออย่างสงบ “ผมบอกคุณแล้ว มันดึกมากๆ ในตอนนั้น คุณเจตนินคงจะเป็นห่วงมากเหมือนกันกับผม เขาก็เลยไม่ยืนกรานที่จะเข้าไป”

เป็นไปตามที่เขาพูด เขาได้บอกรษิกาถึงเรื่องนี้ไปแล้วจริงๆ

สีหน้าของเจตนินเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ดูจากบุคลิกของเขาแล้ว ฉันว่าเขาจะต้องไม่บอกเธอว่าฉันไปเยี่ยมเธอมา แต่ไม่น่าเชื่อ เขากลับบอกเธอไปแล้ว อีกอย่าง… ท่าทีเธอก็ไม่เป็นไปตามที่ฉันคิดไว้ด้วย

เขาพินิจพิเคราะห์สีหน้าท่าทางของรษิกา แต่ก็ไม่มีอะไรอื่นนอกจากความสำนึกผิดต่อเขา

ไม่มีร่องรอยของการตำหนิต่อเลอศิลป์เลย

เช่นนั้นแล้ว เขาจึงละสายตาไปด้วยความผิดหวังเล็กน้อย แต่กลับได้เจอสายตาพินิจใจของเลอศิลป์แทน

ขณะที่สบตากัน ความตึงเครียดระหว่างพวกเขาก็ก่อตัวขึ้นมาอีกครั้ง

เมื่อรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติไปกับบรรยากาศระหว่างพวกเขา รษิกาก็ดึงชายเสื้อของเลอศิลป์เป็นสัญญาณบอกเขาให้ระงับท่าทีที่เป็นศัตรูเอาไว้

พอทุกอย่างเปิดเผยออกมาหมดแล้ว เจตนินไม่ได้ทำอะไรผิดเลย พวกเขาคือคนที่เข้าใจเขาผิดมาตั้งแต่แรก