หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1282

“ถ้าคุณไม่อยากเล่น ฉันจะช่วยอธิบายกับเด็กๆ ให้คุณได้นะ” รษิกาพูดอย่างกังวล

พวกเขาอยู่ท่ามกลางผู้คน และเธอก็เห็นได้ว่าเลอศิลป์ไม่ค่อยสบายใจเท่าไร

เลอศิลป์หันไปมองเด็กๆ ทั้งสามที่รอพวกเขาอยู่ใกล้ๆ และสายตาของเขาก็อ่อนโยนลง “ไม่เป็นไรหรอก ตราบใดที่พวกเขาชอบ”

สายตาของเขาเบนมาที่รษิกา “ส่วนคุณ จำไว้ว่าต้องเกาะผมให้แน่นๆ ถ้าคุณกลัวนะ”

รษิกางุนงงเมื่อสบตาที่เจ้าเล่ห์ของเขา เธอก้มหน้าเพราะรู้สึกปั่นป่วนในใจ

ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอพาอชิกับเบนนี่ไปเที่ยวสวนสนุกกันหลายต่อหลายครั้ง

ลูกชายสองคนของเธอเคยบอกว่าอยากขึ้นรถไฟเหาะมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็ไม่เคยได้ขึ้น

ก่อนจะถึงวันนี้ พวกเขาไม่เคยเอ่ยเลยว่าอยากให้เธอขึ้นรถไฟเหาะไปแทนพวกเขา

บางทีพวกเขาอาจจะคิดว่าฉันจะกลัว

จนกระทั่งวันนี้ที่เลอศิลป์มาด้วยกัน พวกเขากล้าจะขอให้เธอทำเช่นนี้ พวกเขามองเธอด้วยความคาดหวังอีกด้วย ไม่มีร่องรอยของความเป็นห่วงในสายตาพวกเขาเลย

พวกเขาอาจคิดว่าเลอศิลป์จะปกป้องฉันแทนพวกเขาได้

แม้แต่ฉันเองก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน

รษิกาเงยหน้ามายิ้มให้เลอศิลป์ “ขอบคุณนะ”

ขณะที่เธอพูดเช่นนั้น ลมกระโชกแรงก็พัดมาและทำให้ผมของเธอยุ่ง เลอศิลป์เอื้อมมือไปลูบผมที่ยุ่งเหยิงให้เรียบแล้วพูดว่า “ผมควรจะเป็นคนขอบคุณที่คุณให้โอกาสผมอีกครั้ง”

ทั้งสองคนโดดเด่นมากเพราะหน้าตาดีและมีออร่า ผู้คนรอบๆ ตัวพวกเขาถอยห่างออกไปโดยไม่รู้ตัวและอดไม่ได้ที่แอบมองพวกเขา

เมื่อเห็นเหตุการณ์นั้น ก็มีคนที่ไม่สามารถควบคุมความหุนหันพลันแล่นของตนได้และถ่ายรูปพวกเขาไว้ อย่างไรก็ตาม บุคคลกลับนั้นลืมปิดแฟลชโทรศัพท์ของตน

แสงจ้าส่องเข้าตาของรษิกาและทำให้เธอหลุดจากภวังค์ จากนั้นเธอก็หันไปหาคนที่ถ่ายรูปพวกเขาไว้

หญิงสาวคนนั้นยิ้มอย่างกระอักกระอ่วนและพูดว่า “ขอโทษนะคะ คุณสองคนดูน่ารักมากๆ เลย ฉันขอเซฟรูปนี้ไว้ได้ไหม? ถ้าคุณไม่รังเกียจ…”

รษิกาไม่อาจปฏิเสธคำขอของผู้หญิงคนนั้นได้ลงหลังจากที่เห็นว่าเธอจริงใจมาก และเธอก็ไม่ใช่คนเดียวที่ถ่ายรูปไป

ใครจะไปคิดว่าฉันจะได้เพิ่มผู้ชายหล่อๆ แบบนี้เป็นเพื่อนในแอปเพราะฉันแอบถ่ายรูปของเขา?