หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1281

เด็กๆ มองท่าทีที่ใกล้ชิดระหว่างผู้ใหญ่ทั้งสองคนและแอบมองหน้ากันอย่างเจ้าเล่ห์

แต่เมื่อคนทั้งคู่เดินเข้ามาหาพวกเขา เด็กๆ ก็ทำท่าเหมือนไม่เห็นอะไรและพูดคุยกันเกี่ยวกับการเดินทางที่จะไปสวนสนุกกัน

ต่อมา ทุกคนก็ขึ้นรถ และตั้งตารอที่จะได้เห็นความสนุกที่เหลือของวันนี้

เลอศิลป์พาพวกเขาไปทานมื้อเช้าก่อนจะมุ่งหน้าที่สวนสนุก

เพราะพวกเขามาถึงในช่วงเวลาที่เร่งด่วน สวนสนุกจึงเต็มไปด้วยผู้คนจำนวนมาก

ขณะที่เดินผ่านลูกค้าคนอื่นๆ รษิกาก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงการเดินทางครั้งก่อนที่ไปยังรีสอร์ทน้ำพุร้อนที่ซึ่งเบนนี่หลงทางหายไป ทันใดนั้นเธอก็เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น

เลอศิลป์สัมผัสได้ว่าหญิงสาวไม่สบายใจ เขาจึงบีบมือเธอไว้และพูดว่า “ถ้าคุณกังวล ผมพาพวกเขาไปตรงพื้นที่โล่งๆ ได้นะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาก็ตั้งสติและส่ายหน้า เธอยิ้มบางๆ และตอบไปว่าา “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เด็กๆ จะไม่สนุกแน่ๆ ถ้าคุณทำแบบนั้น”

เบนนี่รู้ว่าแม่ของเขาเป็นห่วงจึงยกมือขึ้นให้เธอดูนาฬิกาอัจฉริยะที่ข้อมือของเขา

“แม่ครับ ไม่เป็นไรหรอก เราใส่นาฬิกากันทั้งคู่ ถ้าแม่หาเราไม่เจอ แม่ก็โทรมาหาเรานะครับ!”

อชิกับไอรดาเสริมขึ้นมาว่า “ใช่! เราจะอยู่ใกล้ๆ แม่ไว้ครับ”

รษิกายิ้มหลังจากได้ยินเด็กๆ ยืนยันเช่นนั้น เธอลูบหัวพวกเขาอย่างรักใคร่และบอกว่า “แม่แค่อยากให้ทุกคนสนุกกันน่ะจ้ะ”

เช่นนั้นแล้ว เด็กๆ ก็มุ่งหน้าไปยังจุดที่พวกเขาสนใจก่อน

รษิกาเล่นเครื่องเล่นสำหรับเด็กๆ ไปสองสามอย่าง แต่เด็กๆ ก็ยังไม่พอใจ

“แม่ครับ พาเราไปเล่นรถไฟเหาะหน่อยสิ!” ดวงตาของเบนนี่เป็นประกายด้วยความคาดหวังขณะที่เขามองรถไฟเหาะที่แล่นผ่านไป

รษิกาลังเลก่อนจะตอบว่า “หนูยังเด็กเกินไปที่จะเล่นรถไฟเหาะนะลูก ไปเล่นอย่างอื่นแทนเถอะนะ”

หลังจากเธอพูดจบแล้ว เลอศิลป์ก็ย้ำด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก “ผมเห็นรถไฟเหาะสำหรับเด็กอยู่เมื่อกี้นะ พวกเขาไปลองเล่นดูได้”

อันที่จริง เธอนึกภาพเขาอยู่บนรถไฟเหาะไม่ออกเลย

“คุณเลอศิลป์!”

“พ่อคะ!”

เด็กทั้งสามเริ่มออดอ้อนชายหนุ่มเมื่อรู้ว่าเป้าหมายที่ต้องอ้อนคือเลอศิลป์ไม่ใช่รษิกา

รษิกาไม่อยากให้เลอศิลป์ต้องตกที่นั่งลำบากและกำลังจะปฏิเสธแทนเขา แต่เลอศิลป์ก็พูดกับเด็กๆ ด้วยท่าทีขึงขัง “ไม่มีปัญหา แต่ทั้งสามคนจะต้องเป็นเด็กดีและรออยู่ที่นี่ อย่าวิ่งไปวิ่งมาหรือไปไหนกับคนแปลกหน้านะ เข้าใจไหม?”

พอได้ยินคำตอบรับของเลอศิลป์ เด็กๆ ก็กระโดดด้วยความดีใจและตอบด้วยเสียงอ่อนเสียงหวาน “เราจะรออยู่ตรงนี้ครับ/ค่ะ!”

จากนั้น พวกเขาก็เริ่มเร่งให้รษิกากับเลอศิลป์ไปเข้าแถวขึ้นเครื่องเล่น

ในเมื่อเลอศิลป์ตอบรับแล้ว รษิกาก็ได้แต่เงียบไว้และยอมให้เลอศิลป์จูงมือเธอไปเข้าแถว