หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1284

เลอศิลป์กลับมาจากการซื้อน้ำก็ได้เห็นเด็กๆ หัวเราะกันอยู่รอบๆ รษิกาที่กำลังยิ้ม

สีหน้าของเลอศิลป์อ่อนลงเมื่อเห็นภาพนั้น

เด็กๆ โบกมือให้เขาอย่างสุขใจเมื่อเห็นเขากลับมา

เลอศิลป์รีบเดินไปหาพวกเขาและส่งน้ำดื่มที่เขาเพิ่งซื้อมาให้แต่ละคนขณะที่ฟังรษิกากับเด็กๆ คุยกัน

“เมื่อกี้คุณกลัวไหม?” จู่ๆ รษิกาก็หันมาถามเขา

เด็กๆ หันมาจ้องมองเลอศิลป์

ชายหนุ่มยักไหล่และเลิกคิ้ว “ผมเคยเล่นพาราชูตมาก่อน นั่นน่ากลัวว่ารถไฟเหาะอีก”

ดวงตาของรษิกามีแววประหลาดใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น

จากบุคลิกของเลอศิลป์ ฉันคิดว่าเขาจะไม่ทำอะไรที่น่ากลัวอย่างนั้นแน่

ดวงตาของอชิกับเบนนี่เป็นประกายด้วยความตื่นเต้นขณะที่พวกเขาคว้าชายเสื้อของเลอศิลป์ไว้อย่างกระตือรือร้น “คุณเลอศิลป์ คราวหน้าถ้าคุณไปเล่นพาราชูตอีก คุณพาพวกเราไปด้วยสิครับ!”

เลอศิลป์หลุบตาลงและยิ้มให้อชิกับเบนนี่ เขาตอบตกลงโดยไม่ลังเล “ก็ได้ ฉันจะพาพวกเธอไปด้วยตอนที่เธอโตกว่านี้แล้วนะ”

พอได้ยินอย่างนั้น เด็กชายทั้งสองก็ตื่นเต้น

รษิการู้สึกอิ่มใจเมื่อได้เห็นอชิและเบนนี่พูดคุยกับเลอศิลป์

อันที่จริง เด็กๆ ก็ต้องการพ่อ

เธอรู้อยู่ตลอดว่าเด็กๆ ใจกล้าและชอบลองทำกิจกรรมอะไรที่ต่างออกไป

แต่ทั้งสองก็มักจะนึกถึงความรู้สึกของเธอเสมอและเกรงว่าเธอจะกลัว พวกเขาจึงไม่เคยร้องขออะไรเช่นนั้นเลย

แต่พวกเขาก็ปล่อยใจตามสบายเมื่ออยู่ต่อหน้าเลอศิลป์

บางทีพวกเขาอาจจะมีความสุขมากขึ้นเมื่อมีเลอศิลป์อยู่ใกล้ๆ

ขณะที่เธอรู้สึกถึงอารมณ์ที่ท่วมท้นในใจเธอ มือเล็กๆ ก็มาดึงชายเสื้อของเธอเข้า