หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1286

พวกเขาขึ้นรถไปหลังเดินออกมาจากร้านอาหาร เลอศิลป์นั่งอยู่เฉยๆ บนรถพักใหญ่โดยไม่ได้สตาร์ทเครื่องยนต์

รษิกามองเขาด้วยสายตาสับสน

นาทีที่เธอเงยหน้ามามองเขา เธอก็ได้สบตากับเขาทันที

รษิกาอึ้งไปพักหนึ่ง แต่ด้วยเหตุผลแปลกๆ เธอก็รู้สึกประหม่าไปเล็กน้อย

หลังจากนั้นพักหนึ่ง ใบหน้าของเลอศิลป์ก็ฉายแววความผิดหวัง “ถ้าตอนนี้จะมีฝนตกลงมาสักหน่อยล่ะก็นะ”

คำพูดของเขาทำให้รษิกาประหลาดใจ

เด็กๆ มองเลอศิลป์ด้วยความสงสัย “แต่เราจะกลับบ้านไม่ได้ถ้าเกิดมีฝนตกหนักนะครับ!”

เลอศิลป์ยิ้มตอบ เขาไม่ได้พูดอะไรและสตาร์ทเครื่องรถ

เด็กๆ ยังคงงุนงงเพราะพ่อของพวกเขาไม่ได้ตอบคำถามเลย

ในทางกลับกัน รษิกากลับเข้าใจเจตนาของเลอศิลป์ได้ในทันทีหลังจากเด็กๆ พูดเช่นนั้น

จะพูดอีกอย่างก็คือ เขากำลังบอกเธอว่าคืนนี้เขาไม่อยากกลับบ้าน

ใบหน้าของเธอแดงก่ำ และเธอก็ไม่กล้ามองหน้าเขา “เริ่มจะค่ำแล้ว เรากลับบ้านกันเถอะค่ะ เด็กๆ คงจะเหนื่อยกันมากแล้ว”

เด็กๆ กะพริบตาด้วยความสับสนเมื่อได้ยินคำพูดของรษิกา พวกเขารู้สึกได้ว่าผู้ใหญ่ทั้งสองคนกำลังบอกบางอย่างเป็นนัยๆ ที่พวกเขาไม่อาจเข้าใจได้ กระนั้น พวกเขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ระหว่างทางกลับบ้าน รษิกาไม่แน่ใจว่าเลอศิลป์จงใจขับรถช้าๆ เพื่อให้เด็กๆ ผล็อยหลับไปหรือเปล่า

รษิกาก้มหน้าลงและจ้องมองไปยังพื้นที่ว่างๆ ขณะที่เธอเองก็เหนื่อยล้าเล็กน้อย

ขณะที่เธอตั้งสติกลับสู่โลกความจริงได้ พวกเขาก็มาถึงบ้านเธอแล้ว

รษิกาหันกลับไปปลุกอชิกับเบนนี่เพื่อจะได้ลงจากรถ

“อารษิกาคะ”

ไอรดาจะกลับบ้านกับเลอศิลป์ในตอนนี้ เธอจึงไม่อยากจะแยกจากรษิกาไป

รษิกาลูบหัวเธอและพูดว่า “หนูอยู่ที่นี่มานานแล้ว ได้เวลากลับบ้านแล้วจ้ะ”