“ทำไมคุณถึงเลือกทางที่ยากในเมื่อมีทางที่ง่ายกว่าอยู่ตรงหน้านี่เอง?” เลอศิลป์ถาม
รษิกาชะงักไปและจ้องมองเขาด้วยความสับสน
“ผมไม่รีบ ให้ผมไปส่งคุณแทนดีไหม?” เลอศิลป์พูดต่อพลางเลิกคิ้วขณะลงมาจากรถของเธอ
รษิกาลังเลเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนั้น
ช่วงนี้จะเรียกแท็กซี่ก็ยากซะด้วย ดังนั้นที่เลอศิลป์จะไปส่งฉันที่ทำงานก็คงง่ายกว่ามาก แต่ฉันยังไม่ชินกับการใกล้ชิดกับเขาแบบนี้ แล้วก็ไม่สามารถรับความช่วยเหลือจากเขาเฉยๆ แบบนี้ได้ด้วย…
ราวกับว่าเขาอ่านใจเธอออก เลอศิลป์พูดเสริมขึ้นมาว่า “ผมไม่รังเกียจจะเก็บเงินค่าโดยสารจากคุณหรอกนะ ถ้าคุณกลัวว่าจะเป็นการรบกวนผมน่ะ”
รษิกาตัวแข็งทื่อ เพราะเธอรู้ว่าเลอศิลป์หมายความถึงอย่างอื่นตอนที่พูดเช่นนั้น
แน่นอนว่าเลอศิลป์พูดต่อไปว่า “ผมแค่อยากให้คุณไปสถานที่นึงกับผมน่ะ”
“ที่ไหนคะ?” รษิกาถามตามสัญชาตญาณ
แทนที่จะตอบคำถามเธอ เลอศิลป์กลับเปิดประตูรถฝั่งผู้โดยสารและทำท่าให้เธอขึ้นรถไป
ขณะที่ทั้งสองคนยืนอยู่แถวนั้นสักพักแล้ว พวกเขาก็เริ่มดึงดูดความสนใจจากคนแถวนั้น
เพราะเริ่มจะสายแล้ว รษิกาจึงขึ้นรถไปหลังจากลังเลอยู่พักหนึ่ง
จากนั้น เลอศิลป์ก็ขึ้นรถมานั่งตรงที่คนขับ และค่อยๆ ขับรถออกไปจากที่นั่น
ครรชิตถอนหายใจออกมาอย่างแรงขณะที่มองดูรถของเลอศิลป์ลับสายตาไปไกล
เฮ้อ… ไม่ง่ายเลยที่จะเป็นผู้ช่วยของคุณเลอศิลป์! ไม่ใช่แค่ต้องระงับความรู้สึกผิดและทำให้รถคุณรษิกาพังในที่สาธารณะแบบนี้เท่านั้น แต่ตอนนี้ฉันยังต้องจัดการเก็บกวาดและเอารถเธอไปที่อู่อีกต่างหาก…
หลังจากโทรออกไปสายหนึ่ง ครรชิตก็ประสานมือเข้าด้วยกันและภาวนาว่ารษิกาจะไม่ถือสาหาความกับเขาถ้าเธอรู้เรื่องนี้ในอนาคต
ฉันแค่ทำตามคำสั่งของคุณเลอศิลป์เท่านั้น ดังนั้นเธอก็ควรไปไล่เบี้ยที่เขาแทนสิ!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม
ขาด 1867,1868...
ขาด1860, 1861...
ขาด1804...
อัพๆๆ ค่ะ แอดดดดดดด แอดดดดดดดด อัพๆๆๆ ค่ะ แอดดดดด ^_^...
ขาด1773,1774...
ขาด1768,1770...
ขาด1663,1664,1665,1666,1668...
คนที่อัพเดท ถ้าเปนเจ้าของเว็บก็แล้วไปค่ะ แต่ถ้าเปนพนักงานกินเงินเดือน ต้องพิจารณาการทำงานตัวเอง คุณทำงานได้แย่มาก อัพขาดๆหายๆในแต่ละบท ขาดเยอะมาก หัดตรวจทานเสียหน่อยค่ะ...
ขาด1748 ค่ะ...
ขาด1748...