หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1292

“ผมพูดอะไรผิดไปเหรอ? ผมยิ่งกว่ายินดีซะอีกนะที่ได้ช่วยไปรับไปส่งอชิกับเบนนี่และดูแลพวกเขาแทนคุณ คุณไม่อยากให้ผมช่วยเหรอ?” เลอศิลป์ตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังที่สุดเท่าที่จะทำได้

จากนั้นเขาก็มองรษิกาตั้งแต่หัวจรดเท้าขณะที่พูดต่อไปว่า “ถ้าคุณไม่อยากให้ผมทำ ผมก็ให้ครรชิต…”

รษิการู้ว่าเขาเป็นคนยืนกรานมากแค่ไหน เธอจึงรีบตัดบทเขาไปว่า “เอาล่ะ ฉันจะมารับไอวี่ถ้าคุณติดงาน”

เมื่อพอใจกับคำตอบของเธอแล้ว เลอศิลป์ก็พยักหน้าตอบช้าๆ

รษิกามองดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือของเธอและพูดว่า “ฉันต้องไปทำงานแล้วล่ะ เอาไว้เจอกันตอนเย็นนะคะ”

เธอเป็นห่วงเรื่องที่สถาบันวิจัย เพราะที่นั่นไม่มีผู้นำมาสองวันติดแล้ว

รษิกากำลังจะออกไป แต่เลอศิลป์เรียกเธอเสียก่อนพลางขมวดคิ้วไม่พอใจ “แค่นั้นเหรอ? คุณจะไปเฉยๆ อย่างนั้นเลยเหรอ?”

เธอชะงักไปและถอนหายใจออกมาอย่างเสียไม่ได้

ดูเหมือนเลอศิลป์จะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ตั้งแต่ฉันยอมให้เขาจีบฉันได้… แล้วก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ฉันถึงได้ปฏิเสธเขาไม่ลงสักที…

รษิกาหันกลับมาแล้วถามว่า “คุณอยากให้ฉันทำอะไรอีกล่ะ?”

ก่อนที่เธอจะรู้ตัวว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น เลอศิลป์ก็เดินเข้ามาหาเธอและจูบเธอเบาๆ ที่ริมฝีปาก

“มันต้องอย่างนี้สิ” เลอศิลป์ลูบริมฝีปากของเธอเบาๆ ขณะที่เขาพูดต่อพร้อมกับส่งสายตาที่ลึกลับ “ทีนี้ก็ไปได้แล้ว”

รษิกาใช้เวลาตั้งสติอยู่สองสามวินาที

ใบหน้าของเธอแดงก่ำเมื่อรู้ตัวว่าเขาจูบเธอตรงหน้าโรงเรียนของลูกๆ

“นี่คุณ…”