หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1295

ระหว่างนั้นในรถของเลอศิลป์ รษิกาอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเขาผ่านกระจกมองหลัง

เมื่อหกปีก่อน เธอจะไม่พลาดโอกาสที่ได้ใช้เวลาร่วมกับเลอศิลป์เลย เธอจะจ้องมองใบหน้าเขาอย่างจงใจ โดยหวังว่าเขาจะเหลือบมองเธอบ้าง อนิจจา มันไม่เคยเกิดขึ้นเลย

แล้วในที่สุดเธอก็มีโอกาสได้จ้องมองเขาได้ทุกเวลาที่เธอต้องการ

ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอคิดว่าความรู้สึกที่เธอมีต่อเลอศิลป์นั้นจางหายไปผ่านกาลเวลา

เธอไม่คิดไม่ฝันเลยว่า เธอจะยังรักเลอศิลป์อย่างมากล้นอยู่ลึกๆ ในใจ

“เป็นไง? คุณพอใจหรือยัง?” เลอศิลป์หันมามองเธอ

รษิกาอึ้งไปและโพล่งออกมาว่า “ก็ไม่เลว”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เลอศิลป์ก็หัวเราะเบาๆ ด้วยความขบขัน

รษิการู้ตัวช้าไปและตระหนักได้ถึงสิ่งที่เธอเพิ่งพูด แก้มของเธอแดงก่ำขึ้นมาทันที

เลอศิลป์ไม่ได้กดดันอะไรเธอมากนัก

เมื่อรู้สึกถึงความกังวลของเธอ เขาก็เปลี่ยนเรื่อง “ขอบคุณคุณกับเด็กๆ นะ ไอวี่ดีขึ้นมากเลยในตอนนี้”

รษิกาผ่อนคลายขึ้นโดยไม่รู้ตัวเมื่อได้ยินชื่อไอรดา ดวงตาเธอมีแววอ่อนโยนขณะที่พูดว่า “ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย ไอวี่เป็นเด็กขี้อาย เราจึงควรพยายามจะเป็นเพื่อนกับเธอ ฉันต้องขอบคุณที่เธอยินดีเปิดใจให้ฉันต่างหาก”

ไม่มีอะไรที่ทำให้หวั่นไหวได้มากไปกว่าการที่เด็กหญิงไว้ใจอีกแล้ว

พวกเขาคุยกันเรื่องการเปลี่ยนแปลงของไอรดาไปตลอดทาง

ไม่นานนัก รษิกาก็เบนสายตาไปมองวิวด้านนอกหน้าต่างรถ เธอผงะไปเมื่อเห็นสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย

ฉันคิดว่าจะกลับไปที่สถาบันวิจัยก่อน