หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1296

ไม่นานนัก รถก็เคลื่อนเข้ามาจอดที่หน้าชายหาด

รษิการู้สึกผ่อนคลายในใจเมื่อเห็นมหาสมุทรที่กว้างใหญ่ไพศาล

นานแล้วที่เธอไม่ได้มาทะเล

เมื่อหกปีที่แล้ว ก่อนที่พวกเขาจะแยกทางกัน เธอจะมาที่ชายหาดคนเดียวเพื่อปลอบใจตัวเองทุกครั้งที่เลอศิลป์ทำร้ายความรู้สึกเธอ

หลังจากคลอดอชิกับเบนนี่แล้ว รษิกาก็จะใช้วิธีเล่นกับเด็กๆ เพื่อเป็นการผ่อนคลาย

ทุกครั้งที่เธอเล่นกับลูกๆ เธอจะรู้สึกเหมือนเป็นเด็กอีกครั้ง

เธอประหลาดใจที่รู้สึกเหมือนกันในวันนี้ เมื่อได้เห็นทะเลที่กว้างสุดลูกหูลูกตาตรงหน้าเธอ

“ผมจำได้ว่าเมื่อก่อนคุณชอบมาที่ชายหาดบ่อยๆ” เสียงของเลอศิลป์ดังก้องในหูเธอขณะที่เขาย้อนพูดไปถึงวันเก่าๆ “หลังจากคุณทิ้งไป ผมก็มาชายหาดทุกครั้งที่ผมเหนื่อย มันทำให้รู้สึกดีขึ้นมากเลยนะ”

สิ้นคำนั้น เขาก็คว้ามือเธอและพาไปที่ชายหาด

มันเป็นช่วงวันธรรมดา จึงไม่มีคนอยู่แถวนั้นเลย

รษิกาลังเลครู่หนึ่งและปล่อยให้เขาพาเธอไปที่ชายหาด

พวกเขาเดินเลาะไปตามชายหาดขณะพูดคุยกันถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อหกปีก่อน

รษิกาบอกเล่ารายละเอียดในชีวิตเธอตตลอดหกปีที่ผ่านมาให้เลอศิลป์ฟัง แต่ไม่ได้พูดถึงรายละเอียดของอชิกับเบนนี่เลย นี่เป็นครั้งแรกที่เธอพูดเรื่องนี้ออกมาด้วยสติสัมปชัญญะที่ครบถ้วน

เลอศิลป์ฟังเรื่องราวของเธอเงียบๆ ขณะที่ความรู้สึกผิดและปวดร้าวฉายขึ้นมาในแววตาเขา

ยิ่งรษิกาพูดมากเท่าไร เธอก็ยิ่งรู้สึกผ่อนคลาย ในที่สุดเธอก็ถอดรองเท้าและเดินไปตามชายหาดทั้งที่เท้าเปล่าเปลือย

เมื่อเห็นเช่นนั้น เลอศิลป์ก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงวันที่เธอได้รับบาดเจ็บก่อนหน้านี้

“ตอนนั้นมันมืด ฉันไม่เห็นก็เลยบาดเจ็บ แต่ตอนนี้ฉันจะระวังนะ” รษิกาพูดอย่างร่าเริง

ทันทีที่เธอพูดจบ เธอก็เห็นเปลือกหอยสีน้ำเงินคมๆ โผล่ออกมาจากทราย