หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1297

การเปียกโชกไปทั้งตัวไม่ใช่สิ่งที่รษิกาคาดหวังเอาไว้เลย แต่แม้ว่าเธอจะเปียกปอนและมีผมชุ่มๆ แนบอยู่หลังใบหู เธอก็ยังดูสวยงามอย่างน่าทึ่ง

“อ้าว!”

รษิกาไม่ทันตั้งตัวกับคลื่นนั้น เธอจึงให้เวลาตั้งสติอยู่พักหนึ่ง พอตื่นจากภวังค์แล้ว เธอก็เห็นว่าเปลือกหอยที่เก็บมาในมือนั้นหายไปกับคลื่นน้ำ เธอหาเปลือกหอยเหล่านั้นที่เธอเห็นและอยากจะหยิบขึ้นมาไม่เจอเสียแล้ว

เธอรู้สึกทั้งสนุกและหมดหวังไปพร้อมๆ กัน

เธอไม่ได้มาทะเลนานมากแล้ว แถมยังตัวเปียกเพราะน้ำทะเล และเสียเปลือกหอยทั้งหมดที่เธอเก็บมาไปด้วย

เลอศิลป์ได้ยินเสียงรษิกาและเห็นว่าเธออยู่ใกล้ทะเลมาก เขายืนขึ้นและเดินเข้ามาหาเธอ “คุณเป็นอะไรไหม?”

รษิกาเช็ดน้ำทะเลออกจากใบหน้าและส่ายหัวเบาๆ เธอถอนหายใจออกมาด้วยความเสียใจ “ฉันไม่เป็นไร แต่เปลือกหอยของฉันหายไปหมดเลย”

เสื้อผ้าของเธอเปียกและแนบติดอยู่กับลำตัว ขณะที่เธอขยับ เขาก็เห็นร่างกายที่ยวนตาของเธอชัดเจนยิ่งขึ้น

เลอศิลป์จ้องมองเธอและรู้สึกถึงเลือดที่สูบฉีดในร่างกายส่วนล่างของเขา ในขณะที่เขาครองตัวเป็นโสดแบบนี้มาเป็นเวลาหกปี

แต่เขาก็เป็นห่วงเธอมากกว่า เขาพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “กลับกันเถอะ ไว้วันหลังค่อยมาใหม่”

เขากลัวว่าเธอจะเป็นหวัดถ้ายังอยู่ที่นี่ต่อไป

รษิการู้ว่าทำไมเขาถึงกังวล แม้ว่าเธอจะผิดหวัง แต่เธอก็พยักหน้าและเดินกลับเข้ามาที่ฝั่ง

“ระวังหน่อย!”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วแน่นขณะที่รีบปรี่เข้าไปหาเธอ

รษิกาได้ยินเสียงคลื่นซัดเข้ามาด้านหลังเธอ ทำให้เธอต้องเร่งความเร็วขึ้น โชคไม่ดีที่เท้าของเธอไปติดตรงหินทำให้เธอลื่นล้มไปข้างหลัง

คลื่นซัดสาดจนแทบจะกลืนกินรษิกาเข้าไปทั้งตัว

รษิกาผงะด้วยความตกใจเมื่อคลื่นซัดเข้าหาเธอและกลืนกินเธอเข้าไป เธอพยายามพยายามลอยตัวขึ้นมา โดยโบกแขนถีบขาอย่างแรงเพื่อพยายามจะลุกขึ้นมายืนอีกครั้ง