หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1298

เลอศิลป์ไม่พูดอะไร เขาแค่จ้องมองเธออย่างเคร่งเครียด

ทันใดนั้น เขาก็โน้มตัวลงช้อนเธอขึ้นมาอุ้ม

ด้วยความตกใจ รษิกาจึงคล้องคอเขาไว้ตามสัญชาตญาณเพราะกลัวว่าเธอจะตกลงไปกับพื้น

การกระทำของเธอทำให้เลอศิลป์พอใจ ความรุนแรงในสายตาเขาค่อยๆ จางหายไปขณะที่เดินเข้าฝั่ง

แก้มของรษิกาแดงซ่านขณะที่พูดว่า “วางฉันลงเถอะ ฉันเดินเองได้แล้ว”

เธอรู้ว่าเธอทำให้เขากลัว เขาจึงอุ้มเธอไว้เพราะกังวลว่าจะเกิดเรื่องเหมือนเมื่อครู่ขึ้นมาอีกครั้ง

เลอศิลป์ไม่สนใจการต่อต้านของเธอ เขาอุ้มเธอไปที่รถและพาเธอเข้าไปนั่ง เขาหยิบเสื้อนอกของเขามาจากเบาะหลัง และคลุมไหล่เธอไว้ก่อนที่จะไปนั่งหลังพวกมาลัย

เมื่อสังเกตเห็นว่าเขายังโมโหเธออยู่ รษิกาก็รู้สึกหมดหนทาง “เราไม่ได้มาผ่อนคลายที่นี่กันหรอกเหรอคะ? นี่มันแค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเอง”

คิ้วของเลอศิลป์ยังคงขมวดแน่นอยู่เช่นนั้น เธอแอบถอนหายใจลึกๆ และพูดอย่างเขินอายว่า “คุณสัญญาว่าจะทำสร้อยข้อมือเปลือกหอยให้ฉัน อย่าลืมเรื่องนั้นนะคะ”

เลอศิลป์หันกลับไปมองเธอ “ผมไม่กลับคำหรอกน่า ผมจะกลับมาหาเปลือกหอยวันอื่น ส่วนคุณ…” เขาหยุดพูดและจ้องมองเธออย่างเคร่งเครียดอยู่ครู่หนึ่ง “กลับไปแล้วพักผ่อนก่อน คุณคงไม่อยากเป็นหวัด”

รษิกาโล่งใจ เธอเม้มปากก่อนจะยิ้มให้เขา

เลอศิลป์สตาร์ทเครื่องรถและขับออกไป

ในเวลาเดียวกัน คฑาก็โผล่ออกมาจากพุ่มไม้และปัดใบไม้ออกไปจากร่างกาย เขาก้มหน้าลงตรวจดูรูปภาพที่เขาถ่ายมาเมื่อครู่นี้

คฑาพอใจที่พบว่าตัวเองเป็นช่างภาพที่เก่งกาจเพราะรูปนั้นออกมาดีมาก

เขาส่งรูปออกมาใส่โทรศัพท์ของตัวเองไว้และเลือกรูปสองสามรูปส่งไปให้อัญชสา

อัญชสาเลื่อนลอยมากในช่วงสองสามวันมานี้ที่ถูกเลอศิลป์ปฏิเสธ เธอไม่ได้ออกมาจากห้องนอนเลยด้วยซ้ำ

พวกเขาเชื่อถือไม่ได้เอาเสียเลย!