เด็กๆ ดีใจมากที่รู้ว่าพวกเขาจะได้ไปบ้านของเลอศิลป์
พวกเขาคิดว่าพ่อเป็นห่วงแม่และอยากจะดูแลเธอที่บ้านของเขา
แต่ทำไมพ่อถึงอยากให้แม่ไปที่นั่น? ถ้าพ่อเป็นห่วงแม่จริง พ่อมาที่บ้านเราก็น่าจะง่ายกว่าไม่ใช่เหรอ?”
พวกเขาออกมาจากห้องนอนของรษิกาด้วยความงุนงงกับการจัดการเช่นนี้
ก่อนที่เด็กๆ จะสรุปกันได้ ครรชิตก็มาเคาะประตูบ้านแล้ว
รษิกาที่เตรียมตัวพร้อมแล้วลงมาเปิดประตู
“คุณรษิกา คุณเลอศิลป์ขอให้ผมมารับคุณกับเด็กๆ ไปที่บ้านครับ” ครรชิตแจ้งไปตามนั้น
รษิกาพยักหน้ารับทราบ “ฉันรู้ค่ะ เขาโทรมาบอกฉันแล้วล่ะ เด็กๆ กำลังจะลงมาแล้ว ดังนั้นรอพวกเราหน่อยนะคะ”
ทันทีที่เธอพูดเช่นนั้น เด็กชายทั้งสองก็ลงมาจากบันได
ครรชิตพาพวกเขาไปขึ้นรถ
ระหว่างทาง รษิกาอดไม่ได้ที่ถามว่า “คุณรู้ไหมว่าเลอศิลป์เรียกเราไปทำไม?”
ครรชิตส่ายหน้าหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “เดี๋ยวคุณไปถึงก็รู้เองครับ”
แม้ว่าเขาจะรู้เหตุผลดี แต่มันคงไม่เหมาะถ้าเขาจะพูดออกไปก่อนที่เจ้านายเขาจะพูด
รษิกาขมวดคิ้วเล็กน้อย ความสงสัยก่อตัวขึ้นในใจเธอ
เห็นได้ชัดว่าครรชิตรู้เรื่องนี้แต่ไม่ยอมพูด
ยิ่งครรชิตทำตัวมีลับลมคมในมากเท่าไร รษิกาก็ยิ่งรู้สึกแปลกขึ้นมากเท่านั้น
อชิกับเบนนี่เองก็ไม่สบายใจกับบรรยากาศอันลึกลับเช่นนั้น
จนกระทั่งยี่สิบนาทีผ่านไป รถก็เข้ามาจอดในบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์
เมื่อครรชิตพาทั้งสามคนเข้าไป เลอศิลป์ก็นั่งรออยู่ในห้องนั่งเล่นแล้ว
ข้างหลังเขามีชายคนหนึ่งที่มีท่าทางหล่อเหลาและร่างกำยำยืนอยู่ แต่ชายคนนั้นดูเหมือนไม่ค่อยสบายใจเท่าไรนัก
เมื่อเห็นรษิกา ชายคนนั้นก็ทักทายเธออย่างจริงใจ “เป็นยังไงบ้างครับ? คุณรษิกา”
มีคนคอยตามฉันตลอดเวลาที่ผ่านมานี้ แต่ฉันก็ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย! ทำไมเขาทำอย่าางนี้นะ? เขาทำอะไรระหว่างที่ตามฉันอยู่บ้างนะ?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม
ขาด 1867,1868...
ขาด1860, 1861...
ขาด1804...
อัพๆๆ ค่ะ แอดดดดดดด แอดดดดดดดด อัพๆๆๆ ค่ะ แอดดดดด ^_^...
ขาด1773,1774...
ขาด1768,1770...
ขาด1663,1664,1665,1666,1668...
คนที่อัพเดท ถ้าเปนเจ้าของเว็บก็แล้วไปค่ะ แต่ถ้าเปนพนักงานกินเงินเดือน ต้องพิจารณาการทำงานตัวเอง คุณทำงานได้แย่มาก อัพขาดๆหายๆในแต่ละบท ขาดเยอะมาก หัดตรวจทานเสียหน่อยค่ะ...
ขาด1748 ค่ะ...
ขาด1748...