หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1309

หลังจากยืนยันกับไอรดาแล้ว รษิกาก็เดินไปหาเลอศิลป์พร้อมกับอชิและเบนนี่

“คุณเลอศิลป์ครับ ผู้ชายคนนี้คอยตามแม่ทำไมเหรอครับ?”

อชิที่ฉลาดที่สุดในหมู่พวกเขากำลังมองประเมินคฑาขณะที่รษิกากำลังคุยกับไอรดาอยู่

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาก็หันไปมองคฑาพลางขมวดคิ้ว

เธอมีลางสังหรณ์ว่าเหตุผลที่เลอศิลป์ให้เธอมาหาวันนี้เกี่ยวข้องกับชายผู้นี้

สิ่งเดียวที่เธอคิดไม่ออกก็คือ ทำไมเลอศิลป์ถึงอยากให้อชิกับเบนนี่มาที่นี่ด้วย

เธอมองเลอศิลป์ด้วยความกังวล “เราจะให้เด็กๆ ขึ้นไปเล่นกันข้างบนไหมคะ?”

เลอศิลป์ส่ายหน้าอย่างเคร่งขรึม “เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเด็กๆ ด้วย”

เด็กสามคนต้องได้รับคำขอโทษจากอัญชสามากกว่าใคร

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกากับลูกๆ ก็ผงะไป

พวกเขาเป็นแค่เด็ก เกิดอะไรขึ้นมานะที่ทำให้เลอศิลป์ทำหน้าเคร่งเครียดแบบนั้น?

ทันใดนั้นเอง บางอย่างก็ผุดขึ้นในใจเธอ เธอหันมามองเลอศิลป์และถามอย่างลังเลใจ “หรือว่า…”

“นั่งแล้วรอก่อนนะ” เลอศิลป์ทำท่าให้พวกเขานั่ง

รษิกาไม่มีทางเลือกนอกจากเก็บคำถามของเธอเอาไว้ในใจ

เด็กๆ นั่งอยู่ข้างเลอศิลป์ หลังจากเว้นที่ให้รษิกานั่งลงก่อนแล้ว

แม้กระนั้น รษิกาก็ยังเลือกจะนั่งตรงที่ที่เด็กๆ คั่นกลางระหว่างเลอศิลป์กับเธอ

รษิกาไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอจึงพยายามเลี่ยงไม่คิดมากเกินไป

เมื่อนั่งลงแล้ว รษิกาก็เริ่มครุ่นคิดต่อไป

สิ่งเดียวที่ฉันคิดออกว่าเกี่ยวกับเด็กทั้งสามคือเรื่องที่ไอวี่ติดเชื้อแบคทีเรียระหว่างไปตั้งแคมป์ นี่เป็นผลของการสืบเรื่องนี้หรือเปล่านะ?

จากนั้นรษิกาก็นึกได้ถึงการที่เลอศิลป์แนะนำคฑาให้เธอรู้จัก

ในเมื่อเขาคอยตามฉัน นั่นแปลว่าเขาเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนั้นหรือเปล่า?

คนที่ทำแบบนั้นคือคนที่ฉันคิดหรือเปล่า? อัญชสาเหรอ?