หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1315

ไอรดาที่เริ่มสงบลงบ้างแล้ว แทบจะร้องไห้ออกมาอีกเมื่อเห็นศศิตา

พอเห็นเช่นนั้น รษิกาก็รีบเข้าไปกอดไอรดาไว้แน่น จากนั้นเธอก็ยืนขึ้นมองศศิตา “คุณศศิตาคะ อย่าเพิ่งรบกวนเธอตอนนี้เลย อารมณ์ของไอวี่ยังไม่มั่นคงนะคะ”

ในเวลาเดียวกันนั้น เลอศิลป์ก็เดินเข้ามาพลางขมวดคิ้ว

เขาคิดว่าแม่จะมองสถานการณ์ต่างๆ ออกอย่างชัดเจนหลังจากได้เห็นแล้วว่าไอรดาทำอย่างไรกับอัญชสาบ้างก่อนหน้านี้

แต่เขาก็ต้องแปลกใจ เพราะศศิตายังคงไปหาเรื่องรษิกาหลังจากไล่อัญชสาออกไปแล้ว

“ฉันแค่เป็นห่วงหลานของฉัน มันไปเป็นการรบกวนอารมณ์ของไอวี่ตั้งแต่เมื่อไร?”

วันนี้เป็นวันที่อารมณ์ต่างๆ พลุ่งพล่านในใจศศิตามาก เธอไม่สามารถระงับอารมณ์เอาไว้ได้ ซึ่งทำให้น้ำเสียงของเธอไม่พอใจเมื่อพูดคำเหล่านั้นออกมา

เมื่อเธอพูดจบแล้ว เธอก็เอื้อมมือไปดึงไอรดาออกจากอ้อมแขนของรษิกา “มานี่ ไอวี่ มาให้ย่าดูหน่อยว่าเจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า”

ไอรดาตกใจและปีนไปเกาะไหล่รษิกาเอาไว้ “อ๊ะ! หนูต้องการแม่! หนูไม่ต้องการคุณย่า! ไม่นะ!”

โชคไม่ดีที่คำซึ่งไอรดาใช้เรียกรษิกาทำให้ศศิตายิ่งตวาดมากขึ้น “อย่าไปเรียกเธอแบบนั้นนะ! เธอไม่ใช่แม่ของหลาน!”

ไอรดาเอาแต่ร้องไห้ต่อไป เธอไม่สนใจคำพูดที่ศศิตาตะโกนออกมา

ในทางกลับกัน เลอศิลป์นั้นได้ยินทุกอย่างชัดเจน

เขายืนอยู่ข้างรษิกากับเด็กๆ ด้วยท่าทีไม่ยอม “แม่ครับ ไอวี่ก็เป็นแบบนี้แล้วแม่จะยังพยายามทำอะไร? คำพูดของอัญชสาไม่พอจะให้แม่สะท้อนตัวแม่เองเลยเหรอครับ?”

ศศิตาผงะไปกับคำพูดของลูกชาย ผ่านไปสักพักเธอก็พูดขึ้นมาอย่างกระอักกระอ่วน “แม่แค่เป็นห่วงไอวี่”

เลอศิลป์กุมขมับและระงับความโกรธพร้อมกับพูดว่า “จริงเหรอ? ถ้าแม่แคร์ไอวี่จริงๆ ทำไมแม่ถึงเอาแต่ผลักไสลูกผมไปให้อัญชสา?”

ไอวี่คงจะไม่ต้องทุกข์ใจแบบนี้ถ้ารษิกาไม่ทิ้งเธอไปโดยไม่บอกลาสักคำในตอนนั้น