หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1321

เมื่อเลอศิลป์เห็นว่ารษิกากำลังดึงมือกลับไป เขาก็หันไปมองไอรดา

“คุณจะปฏิเสธจริงๆ ใช่ไหม? ไอวี่ฝันที่จะมีแม่มาตลอด แล้วคุณจะปล่อยให้เธอรอต่อไปเหรอ? คุณได้หายไปจากชีวิตเธอมาตั้งหกปีแล้วนะ!"

คำพูดของเขาทำให้รษิกาสับสนโดยสิ้นเชิง

เธอก้มลงมองไอรดาด้วยความประหลาดใจและสงสัยว่าเลอศิลป์กำลังหมายถึงอะไร

ใช่สิ่งที่ฉันคิดหรือเปล่า?

เด็กแฝดยังไม่รู้ว่าเลอศิลป์กำลังพูดถึงอะไรและทำได้เพียงมองไปที่ผู้ใหญ่สองคนอย่างไร้เดียงสา

รษิกาสูดหายใจเข้าลึกและทำตัวเองให้สงบ จากนั้น เธอก็หันไปหาเลอศิลป์และถามว่า “คุณกำลังพูดถึงอะไร? ตอนที่คุณบอกว่าฉันได้หายไปจากชีวิตของไอวี่มาหกปี คุณหมายความว่ายังไง? ฉันแค่…”

สำหรับไอวี่แล้ว ฉันก็แค่คนนอก ทำไมเขาถึงพูดแบบนั้น? คนที่เป็นแม่แท้ๆ ของเธอควรเป็นคนที่เฝ้าดูเธอเติบโตไม่ใช่เหรอ?

“เลอศิลป์ นี่คุณเป็นอะไรไป?"

ศศิตาไม่ต้องการให้รษิกาเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์เลย

นอกจากนี้ ไอรดาเพิ่งผ่านเหตุการณ์สำคัญในตอนบ่ายที่ผ่านมา ศศิตาก็เกรงว่ามันจะมากเกินไปสำหรับเด็กน้อยอย่างไอรดาที่จะรับมือได้หากเธอรู้ความจริงในวันเดียวกัน

เธอจึงเดินไปหาเลอศิลป์ด้วยความหงุดหงิดเพื่อพยายามไม่ให้เขาพูดอะไรออกมาอีก

แต่ครรชิตเดินเข้ามาขวางทางเธอไว้

“คุณศศิตาครับ ตอนนี้คุณเลอศิลป์กำลังขอคุณรษิกาแต่งงานอยู่ ผมคิดว่าคุณควรปล่อยให้พวกเขาอยู่ตามลำพังก่อนจะดีที่สุดครับ”

น้ำเสียงของครรชิตสุภาพแต่จริงจัง “คุณไม่อยากให้คุณหนูไอรดาเติบโตในครอบครัวที่สมบูรณ์เหรอครับ?”

ศศิตาทำหน้าไม่พอใจและตะโกนออกไปว่า “หลบไปซะ! แกคิดว่าแกเป็นใครถึงเข้ามายุ่งเรื่องของตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์?”

ครรชิตยังคงนิ่งสงบและยืนกราน “นี่คือคำสั่งจากคุณเลอศิลป์ สิ่งที่คุณต้องทำก็คือยืนอยู่กับที่และเป็นสักขีพยานครับ”

ไอวี่เป็นลูกสาวฉันงั้นเหรอ?