หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1348

เลอศิลป์จ้องมองขณะที่เธอมองทะเลอยู่เงียบๆ สายตาของเขาเคร่งขรึมมากพอกับความรู้สึกผิดที่ก่อตัวขึ้นในใจ

เธอคงมายืนอยู่คนเดียวที่นี่เมื่อหกปีก่อน เธอกำลังคิดอะไรอยู่นะ? เธอโทษฉันหรือเปล่า?

เขาค่อยๆ เดินเข้าไปหาเธอ ดวงตาเขาเผยความรู้สึกผิดและความรักใคร่ที่ก่อตัวขึ้นในใจเขามาตลอดหกปีที่ผ่านมา

รษิกาหันหน้าไปเห็นว่ามีคนที่ยืนอยู่เคียงข้างเธอ จู่ๆ ก็เหมือนเธอได้ย้อนเวลากลับไป และการมีอยู่ของชายคนนั้นช่วยเติมเต็มความว่างเปล่าที่เหลืออยู่ในชีวิตของเธอ

“บอกหน่อยสิว่าคิดอะไรอยู่” จู่ๆ เลอศิลป์ก็พูดขึ้นมาเมื่อเห็นว่าสีหน้าเธอเปลี่ยนไป

รษิกาตื่นจากภวังค์และส่งยิ้มให้เขาอย่างไม่คิดอะไรมาก “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ มหาสมุทรดูแตกต่างไปมากในวันนี้ก็เท่านั้นเอง”

นั่นอาจจะอธิบายได้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกแตกต่างออกไปจากที่เธอเคยมาที่นี่เมื่อคราวก่อนๆ

เลอศิลป์มองเธอเงียบๆ แล้วจู่ๆ ก็เอื้อมมือดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขา

ด้านหลังเขานั้น เด็กๆ กำลังผงะไป

พวกเขานึกได้ในทันทีว่าเคยขัดจังหวะการกอดของผู้ใหญ่ทั้งสองคนเมื่อครั้งก่อน จึงรีบเอามือปิกตาไว้ แต่ริมฝีปากก็โค้งเป็นรอยยิ้ม

เบนนี่อดไม่ได้ที่จะแอบดูผ่านช่องว่างระหว่างนิ้ว

เขาเห็นรษิกาใช้เวลาอยู่พักใหญ่กว่าจะตั้งสติได้ และพยายามผลักเลอศิลป์ออก “เด็กๆ อยู่ด้วยนะคะ อย่าทำแบบนี้เลย”

เลอศิลป์ซุกหน้าไว้ที่ท้ายทอยเธอแล้วพึมพำว่า “พวกเขาไม่แอบดูหรอก”

รษิกาขมวดคิ้วกับคำตอบของเขา เธอกำลังจะคัดค้านแต่เสียงน่ารักๆ ของเด็กๆ ก็ดังขึ้นมาก่อน

“เราไม่เห็นอะไรเลยครับ/ค่ะ แม่!”

เธอกวาดตามองเด็กๆ ที่ยืนเรียงแถวกันอยู่และเห็นว่าพวกเขาต่างเอามือปิดตาไว้ เด็กๆ ยืนนิ่งพลางมีรอยยิ้มแต่งแต้มใบหน้า

พวกเขาอาจจะไม่เห็นอะไรในตอนนี้ แต่ได้เห็นทุกอย่างก่อนหน้านี้ไปหมดแล้ว