เลอศิลป์มองออกว่ารษิกาคำนึงถึงลูกๆ เป็นสำคัญ เขาจึงไม่บังคับอะไรเธอ “ไปกันเถอะ”
เด็กๆ ลดมือที่ปิดตาอยู่ลงหลังจากได้ยินเสียงเลอศิลป์ จากนั้นก็แอบมองรษิกาพลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
แม้ว่าพวกเขาจะปิดตาไว้ก่อนหน้านี้ แต่หูก็ยังได้ยินสิ่งที่ผู้ใหญ่สองคนคุยกันทั้งหมด
แม่สัญญาว่าจะใส่ชุดแบบนี้เฉพาะตอนอยู่กับพ่อ แปลว่าแม่มีใจให้พ่อใช่ไหมเนี่ย? ไม่นะ แม่น่ะคิดถึงแต่พ่อเสมอเลย แต่แม่ต้องฝืนปฏิเสธคำขอแต่งงานของพ่อไปก็เพราะคุณย่า
รอยยิ้มของอชิกับเบนนี่หายไปเล็กน้อยเมื่อคิดได้เช่นนั้น
วินาทีต่อมา พวกเขาก็ถูกกวาดเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของพ่อ
เด็กๆ ตัวแข็งด้วยความประหลาดใจก่อนจะเห็นภาพมหาสมุทรที่อยู่ไกลๆ ใบหน้าของพวกเขาเป็นประกายสดใสขึ้นมามาก
รษิกาจูงมือไอรดาเอาไว้ ทั้งห้าคนเดินเล่นไปตามชายหาด
ด้วยความเบื่อที่ถูกอุ้มอยู่นาน เด็กชายทั้งสองก็เริ่มกระสับกระส่ายจนพยายามดิ้นออกจากอ้อมแขนของเลอศิลป์
เลอศิลป์วางพวกเขาลงตามความต้องการของเด็กๆ จากนั้นเด็กทั้งสามก็เล่นวิ่งไล่จับกันไปไกล
รษิกาเป็นห่วง จึงรีบเดินตามเด็กๆ ไป
เลอศิลป์ก็วิ่งเหยาะๆ ตามไปด้วย แต่เมื่อนึกบางอย่างออก เขาก็ชะลอฝีเท้าลง
แววบางอย่างปรากฏขึ้นในดวงตาของเลอศิลป์ ขณะที่เขาดูรษิกาเล่นกับเด็กๆ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและถ่ายรูปทุกคนไว้
เมื่อนึกได้ว่าเธอชอบถ่ายรูปเด็กๆ ในตอนที่ไปเที่ยวด้วยกันคราวก่อนมากแค่ไหน เขาก็รู้สึกว่ามีหน้าที่จะต้องเก็บภาพการเติบโตของเด็กๆ เอาไว้
แม้ว่าเธอจะไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้เลย เลอศิลป์ก็รู้ว่าเธอชอบที่จะอยู่ในช่วงชีวิตของลูกๆ
แต่ไม่เคยมีใครมาเป็นคนถ่ายรูปแทนเธอ ทำให้ในรูปถ่ายของเด็กๆ ไม่มีเธออยู่ในนั้นเลย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม
ขาด 1867,1868...
ขาด1860, 1861...
ขาด1804...
อัพๆๆ ค่ะ แอดดดดดดด แอดดดดดดดด อัพๆๆๆ ค่ะ แอดดดดด ^_^...
ขาด1773,1774...
ขาด1768,1770...
ขาด1663,1664,1665,1666,1668...
คนที่อัพเดท ถ้าเปนเจ้าของเว็บก็แล้วไปค่ะ แต่ถ้าเปนพนักงานกินเงินเดือน ต้องพิจารณาการทำงานตัวเอง คุณทำงานได้แย่มาก อัพขาดๆหายๆในแต่ละบท ขาดเยอะมาก หัดตรวจทานเสียหน่อยค่ะ...
ขาด1748 ค่ะ...
ขาด1748...