หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1351

นี่เป็นรูปถ่ายแรกที่มีเธออยู่ร่วมกับเด็กทั้งสามคน

ที่สำคัญก็คือ รูปนี้ถ่ายหลังจากที่ได้รู้ว่าไอรดาคือลูกสาวที่เธอคิดว่าเสียชีวิตไปตั้งแต่ตอนคลอด

“ขอบคุณนะคะ” เธอกล่าวอย่างซาบซึ้งใจ

เมื่อมองดูมืออันสั่นเทาของเธอ เลอศิลป์ก็ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน “ถ้าคุณอยากขอบคุณผม ก็ลองคิดถึงคำขอแต่งงานของผมดูหน่อยแล้วกัน ผมโกหกคุณอยู่ เพราะที่จริงผมรอนานกว่านี้ไม่ได้แล้ว หกปีมันก็นานมากเกินพอ ผมไม่อยากรออีกต่อไปแล้ว”

รษิกาก้มหน้าโดยไม่ตอบอะไร ดวงตาเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

เมื่อจับสัญญาณบางอย่างในความเงียบของเธอได้ เลอศิลป์ก็ปล่อยเธอพลางถอนหายใจและยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เธอ “ไม่เป็นไรหรอก ผมรออีกหน่อยก็ได้ อีกอย่าง ผมก็แน่ใจว่าคุณคงจะทนปล่อยให้ผมรอนานไม่ได้หรอก”

รษิกาเบือนหน้าหนีไป เธอไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี

ระหว่างนั้น เมื่อเด็กๆ เหนื่อยล้ากันหมดแล้ว จึงวิ่งเข้ามาหาผู้ใหญ่ทั้งสอง

“แม่ครับ เมื่อกี้แม่มองอะไรเหรอครับ?”

เบนนี่มองออกว่ามีบางอย่างผิดปกติไประหว่างพ่อและแม่ เขาจึงรีบเปลี่ยนเรื่องไปทันที เขาคว้าแขนของรษิกาไว้แล้วขอดูโทรศัพท์ในมือของเธอ

รษิกาถอนหายใจโล่งอก เธอย่อตัวลงนั่งข้างๆ เขาแล้วเอารูปเหล่านั้นให้เบนนี่ดู

ตอนแรกเบนนี่แค่อยากช่วยให้พ่อพ้นจากสถานการณ์น่าอึดอัดนั้น แต่เขาก็ต้องประหลาดใจเมื่อได้เห็นว่ารูปที่พ่อถ่ายมาน่ารักมากแค่ไหน และเขาก็เหมือนโดนสะกดจิตไปพักหนึ่ง

“ว้าว แม่ครับ! แม่กับไอวี่ตอนยิ้มนี่หน้าเหมือนกันสุดๆ เลย!” เขาเห็นรูปที่แม่และน้องสาวกำลังยิ้ม “เราไม่เคยสังเกตมาก่อนเลยครับ!”

เมื่อได้เห็นภาพนั้นแล้ว รษิกาก็รู้สึกปั่นป่วนในอารมณ์

ไอรดาโน้มตัวเข้ามาใกล้เบนนี่ด้วยความสงสัยและจ้องมองรูปถ่าย

นาทีต่อมา เธอก็กล่าวว่า “แม่สวยมากเลย!”

เบนนี่พองแก้มด้วยความเย่อหยิ่ง “ใช่สิ คุณเลอศิลป์เป็นคนถ่ายนี่นา! เขาไม่เคยถ่ายรูปแม่ออกมาไม่สวยหรอก!” จากนั้นเขาก็หันไปแกล้งทำเป็นปลอบน้องสาว “เธอยังเด็ก พอเธอโตขึ้นก็สวยเหมือนแม่เองแหละน่า!”