เพราะร้านอาหารที่เลอศิลป์จองไว้อยู่ไม่ไกลจากชายหาด พวกเขาจึงใช้เวลาเดินทางไปไม่ถึงยี่สิบนาที
รษิกาช่วยเด็กๆ ให้ลงมาจากรถ และเลอศิลป์ก็ขับรถต่อออกไปหาที่จอด
“นั่นรษิกาหรือเปล่า? ไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอยังมีหน้ามาปรากฏตัวอยู่อีก”
เสียงที่ไม่คุ้นเคยดังขึ้นมา
รษิกาหันไปทางต้นเสียงด้วยสีหน้าที่สับสน
คนสองคนที่ออกมาจากร้านอาหารชี้มาที่เธออย่างเปิดเผย และยังมองเด็กทั้งสามคนที่อยู่ข้างเธอด้วยสายตาแปลกๆ
“เด็กผู้ชายสองคนนั่นเป็นลูกเธอไม่ใช่เหรอ? แล้วเด็กผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ นั่นเป็นทายาทตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ใช่หรือเปล่า?”
ทั้งคู่นินทากันไปขณะที่เดินออกมาโดยแสร้งทำเป็นว่ารษิกาไม่ได้อยู่ตรงนั้น “คุณเลอศิลป์ไว้ใจเธอจนทิ้งลูกของเขาให้เธอดูแลได้ไงนะ?”
รษิกาได้ยินคำพูดพวกเขาชัดเจน และความรู้สึกไม่สบายใจอย่างแปลกๆ ก็ก่อตัวขึ้นในใจเธอ
ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอสังเกตเห็นว่าทุกคนที่เธอกับเด็กๆ เดินผ่านจะต้องมองมาด้วยสายตาแปลกๆ
เด็กๆ ก็ได้ยินคำพูดเหล่านั้นเช่นกัน อชิกับเบนนี่สังเกตเห็นท่าทางที่คนแปลกหน้าเหล่านั้นมองพวกเขา
เบนนี่หันไปมองพี่ชายด้วยความตื่นตระหนก เขากลัวว่าข่าวลือในอินเทอร์เน็ตจะสร้างปัญหาให้พวกเขาอีกครั้ง
ไม่งั้นคนพวกนี้จะมองเราแบบนั้นทำไมกัน?
สีหน้าของอชิเริ่มตึงเครียดราวกับจิ้งจอกตัวน้อยที่ระมัดระวัง เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างไร้เสียงไปหลายก้าว จากนั้นก็ยืนอยู่ตรงหน้ารษิกา
เมื่อเขามาถึง เลอศิลป์ก็สังเกตเห็นท่าทีที่ไม่เป็นมิตรและระมัดระวังของพวกเขาทั้งสี่คน
“เป็นอะไรเหรอ?” เขาถามพลางขมวดคิ้ว
รษิกาเริ่มสงบอย่างอธิบายไม่ได้เมื่อเขามาถึงและส่ายหัว “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เราเข้าไปข้างในกันเถอะ”
ฉันคงจะคิดมากไปเอง ยังไงซะคนเหล่านี้ก็ไม่รู้จักฉัน ไม่มีเหตุผลที่พวกเขาจะเกลียดฉันหรอก
อีกอย่าง ฉันไม่เคยเห็นว่าลูกจะเป็นปัญหาเลย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม
ขาด 1867,1868...
ขาด1860, 1861...
ขาด1804...
อัพๆๆ ค่ะ แอดดดดดดด แอดดดดดดดด อัพๆๆๆ ค่ะ แอดดดดด ^_^...
ขาด1773,1774...
ขาด1768,1770...
ขาด1663,1664,1665,1666,1668...
คนที่อัพเดท ถ้าเปนเจ้าของเว็บก็แล้วไปค่ะ แต่ถ้าเปนพนักงานกินเงินเดือน ต้องพิจารณาการทำงานตัวเอง คุณทำงานได้แย่มาก อัพขาดๆหายๆในแต่ละบท ขาดเยอะมาก หัดตรวจทานเสียหน่อยค่ะ...
ขาด1748 ค่ะ...
ขาด1748...