หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1370

เลอศิลป์เคาะพวงมาลัยรถแล้วพูดไปตามความเป็นจริงว่า “ผมจะขับรถไปที่ศูนย์ก่อน มันไม่น่าจะใช้เวลานาน”

รษิกามองไปรอบๆ ตัวฃ

พวกเขาอยู่ในพื้นที่ห่างไกลโดยไม่มีร่องรอยของพื้นที่พักผ่อนหรือผู้คนแถวนั้นเลย

ในความเป็นจริง ไม่มีอาคารใดๆ ให้เห็นทั้งนั้น ไม่ต้องพูดถึงศูนย์บริการเลย

“รถไม่มียางอะไหล่เหรอ?” รษิกาถามอย่างมีความหวัง

เลอศิลป์ขมวดคิ้วและตอบว่า “ผมเพิ่งใช้มันไปได้สักพักแล้ว และลืมเปลี่ยนน่ะสิ”

ด้วยความรู้สึกหมดหนทาง รษิกาจึงเหลือบมองไปรอบๆ สภาพแวดล้อมรกร้างที่พวกเขาอยู่ในตอนนี้

ถ้ารถของพวกเขาพังที่นี่ ก็จะไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน

รษิการู้สึกกังวลเล็กน้อย

“ฉันไม่แนะนำให้ทำอย่างนั้น” เธอเตือน “เรายังอยู่ห่างจากศูนย์มาก และฉันสงสัยว่ายางจะทนได้นานขนาดนั้นหรือเปล่า ทำไมไม่โทรหาศูนย์ให้มาหาเราล่ะ? เราก็รออยู่ที่นี่จนกว่าพวกเขาจะมาถึง”

ตอนนี้พวกเขามีกันอยู่สองคน จึงสามารถดูแลกันและกันได้

เลอศิลป์เหลือบมองนาฬิกา “คุณอยากอยู่ที่นี่กับผมหรือเปล่า? คุณไม่รีบเหรอ? ผมคิดว่าผู้สูงอายุที่บ้านพักคนชราต้องการให้คุณไปที่นั่นโดยเร็วที่สุดนะ”

ความลังเลแวบเข้ามาในดวงตาของรษิกา เมื่อเธอได้ยินเขาพูดถึงคนป่วยและผู้สูงอายุ

อย่างไรก็ตาม เธอก็ตัดสินใจอย่างรวดเร็ว “ไม่เป็นไรหรอก คุณเจตนินและหมอคนอื่นๆ ก็อยู่ที่นั่น ดังนั้นพวกเขาจะไม่เป็นไร”

เลอศิลป์พยักหน้าและดึงโทรศัพท์ออกมาโทรหาศูนย์บริการ

พวกเขารออยู่ในรถอย่างอดทนเพื่อให้รถบรรทุกมาถึงแล้วลากรถออกไป

รษิกาหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาแล้วส่งข้อความหาเจตนินเพื่อแจ้งให้ทราบว่าเธอคงจะไปถึงสาย

เนื่องจากพวกเขาอยู่ห่างจากตัวเมืองมาก รถจากศูนย์บริการจึงมาปรากฏตัวในไม่กี่ชั่วโมงต่อมา

เลอศิลป์ทักทายบุคคลนั้นและพารษิกาไปที่รถคันข้างหน้า เพื่อที่พวกเขาจะได้ขับไปยังตัวเมืองที่ใกล้ที่สุด

เลอศิลป์ไม่ค่อยได้ขับรถคันนี้ มันเกือบจะใหม่ ทำไมถึงมีปัญหามากมายนักล่ะ?