ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะคิดว่าเลอศิลป์ยื่นมือออกมาจับมือฉัน เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ใช่เด็กขนาดนั้น
เมื่อสังเกตเห็นความเงียบของเธอ เลอศิลป์ก็หยุดเดินและหันกลับถามด้วยความเป็นกังวลว่า “คิดอะไรอยู่เหรอ?”
เสียงของเขาทำให้รษิกาหลุดจากภวังค์ เธออดไม่ได้ที่จะหน้าแดงเมื่อนึกถึงเหตุผลที่เธอเงียบไป “อ่อ ไม่มีอะไรหรอก”
เลอศิลป์ขมวดคิ้ว เขาไม่เชื่อคำอธิบายของเธออย่างเห็นได้ชัด
รษิกาลูบท้อง “เดินมาไกลจัง ฉันหิวแล้วล่ะ มีของกินแถวๆ นี้ไหม?”
ทันทีที่เธอพูดออกมา เลอศิลป์ก็รีบคว้ามือของเธอไว้ก่อนที่เธอจะดึงมันกลับมาได้ทัน
รษิการู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นแรงขณะที่จ้องมองมือของพวกเขาอย่างเหลือจะเชื่อ
“มาเร็ว เราไปหาร้านอาหารกันเถอะ”
เลอศิลป์ลากกระเป๋าเดินทางด้วยมือข้างหนึ่ง และอีกมือก็จับมือเธอไว้ เขาชะลอความเร็วลงเพื่อเดินเคียงข้างเธอ
ด้วยความตกตะลึง รษิกาจึงยอมให้เขาพาเธอไป
เมืองเล็กๆ ที่มีเสน่ห์แห่งนี้ตั้งอยู่บริเวณเชิงเขา มันมีชื่อเสียงในด้านบรรยากาศที่น่ารื่นรมย์และสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบ อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้ไร้ข้อบกพร่องเนื่องจากยังล้าหลังในแง่ของการพัฒนา
ข้างทางมีแต่ร้านอาหารเล็กๆ ราคาถูกๆ
พวกเขาเดินไปตามถนนแต่ไม่พบร้านอาหารสักแห่งที่เลอศิลป์คิดว่าดีพอ
“ร้านนี้ก็ได้”
รษิกาค่อยๆ สงบลงและหยุดอยู่หน้าร้านอาหารที่ขายพาสต้า
เธอสังเกตเห็นสีหน้าของเลอศิลป์ที่กำลังเปลี่ยนเป็นสีหน้ารังเกียจ และเธอก็รู้สึกขบขัน
ตอนที่เธออยู่ต่างประเทศ เธอมักจะเดินทางไปยังภูเขาและพื้นที่ชนบทที่ห่างไกลที่สุดกับหาญชัย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม
ขาด 1867,1868...
ขาด1860, 1861...
ขาด1804...
อัพๆๆ ค่ะ แอดดดดดดด แอดดดดดดดด อัพๆๆๆ ค่ะ แอดดดดด ^_^...
ขาด1773,1774...
ขาด1768,1770...
ขาด1663,1664,1665,1666,1668...
คนที่อัพเดท ถ้าเปนเจ้าของเว็บก็แล้วไปค่ะ แต่ถ้าเปนพนักงานกินเงินเดือน ต้องพิจารณาการทำงานตัวเอง คุณทำงานได้แย่มาก อัพขาดๆหายๆในแต่ละบท ขาดเยอะมาก หัดตรวจทานเสียหน่อยค่ะ...
ขาด1748 ค่ะ...
ขาด1748...