หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1382

แต่ทว่าเลอศิลป์กลับดึงรษิกาให้นั่งลง “อาหารยังเหลืออีกเยอะ ค่อยๆ กินไปก่อนเถอะนะ”

เมื่อพูดจบเขาก็แกะกุ้งให้เธออีกหนึ่งตัว

เมื่อเห็นว่าชายผู้นี้สงบและเป็นปกติเพียงใด รษิกาก็เต็มไปด้วยความงุนงง

แต่เธอก็ค่อยๆ สงบลงเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม เธอรู้สึกอยู่เสมอว่าหากเลอศิลป์อยู่ด้วย เขาจะไม่ยอมให้อะไรเกิดขึ้นกับเธอแน่นอน

เหมือนกันกับครั้งก่อนตอนที่เธอตกน้ำ เลอศิลป์ก็ดูแลเธออย่างมั่นคงเสมอ

ในชั่วพริบตา ทั้งสองก็กลับสู่สถานการณ์ปกติอีกครั้ง

รษิกายอมให้เลอศิลป์แกะกุ้งให้เธออย่างไม่รังเกียจรังงอน ซึ่งพอยิ่งกินเธอก็ยิ่งคิดว่ามันอร่อย

หลังจากที่พวกเขาเพิ่งจะกินอิ่ม เหล่าคนขี้เมากลุ่มเดิมก็มารวมตัวกันใกล้ๆ กับพวกเขาอีกครั้ง คราวนี้แต่ละคนต่างก็ถือแก้วเบียร์ไว้ในมือ

“ไงจ๊ะ คนสวย มาดื่มเป็นเพื่อนหน่อยสิ!”

คนขี้เมาคนหนึ่งพยายามโน้มตัวเข้าใกล้รษิกามากขึ้น เขาเข้าใกล้รษิกามากเสียจนแก้วของเขาเกือบจะชนหน้าเธอ

รษิกาขมวดคิ้วเล็กน้อย ขณะที่เธอกำลังจะลุกขึ้นและขยับหนีไป ก็มีมือข้างหนึ่งเอื้อมไปคว้าข้อมือของคนขี้เมาคนนั้นเอาไว้แน่น และบิดมือของเขาที่ถือแก้วไปในทิศทางอื่น

เลอศิลป์มีแววตาที่เย็นยะเยือก ขณะที่เขาแสยะยิ้มแบบที่ไม่อาจเดาอารมณ์ได้ “นายชอบดื่มเหรอ? มาฉันจะดื่มกับนายเอง”

พูดจบเขาก็ยกแก้วขึ้นแล้วนำเข้าปาก

ในตอนแรกคนขี้เมาคนนั้นตกตะลึงกับการกระทำของเลอศิลป์ แต่หลังจากที่เขาหลุดออกจากภวังค์ เขาก็สะบัดมือของเลอศิลป์ออกไปอย่างไม่พอใจ

โดยที่ไม่มีใครคาดคิด ราวกับว่ามือของเลอศิลป์เป็นคีมหนีบ ชายขี้เมาคนนั้นไม่สามารถขยับได้แม้แต่นิ้วเดียวแม้จะพยายามดิ้นรนอย่างมาก เขากลับพบว่าข้อมือของเขาเจ็บจากการที่เลอศิลป์บีบไว้แน่น

“แกเป็นบ้าไปแล้วเหรอ? ใครอยากจะดื่มกับแก? ไปไกลๆ ซะถ้าแกไม่อยากตาย!” ชายคนนั้นตะโกน

ในไม่ช้าคนขี้เมาคนอื่นๆ ก็มุ่งความสนใจไปที่เลอศิลป์ และพวกเขาก็โวยวายเริ่มที่จะมีเรื่อง

อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าเลอศิลป์จะไม่ได้สนใจคนพวกนั้น เขาค่อยๆ ดื่มเบียร์จนหมดแก้วพร้อมทั้งจับแขนคนขี้เมาไว้บนโต๊ะโดยไม่ปล่อยมือ

เมื่อเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า รษิกาก็รู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นโครมคราม

เลอศิลป์กำลังเล่นอะไรอยู่?