หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1383

เมื่อมาถึงก่อนประตูห้อง รษิกาก็เหลือบมองเสื้อเชิ้ตที่สวมอยู่บนตัวเธอเอง

“ฉันจะซักเสื้อตัวนี้แล้วคืนให้คุณ”

เนื่องจากพวกเขาอยู่ที่แผงขายอาหารมาระยะหนึ่งแล้วและถึงขั้นทะเลาะกับคนขี้เมา จึงไม่น่าแปลกใจที่เสื้อผ้าของพวกเขาจะมีกลิ่นบาร์บีคิวและแอลกอฮอล์

รษิกาไม่อาจสลัดกลิ่นออกไปได้

“คุณตกใจใช่ไหม?” เลอศิลป์ถามโดยเลี่ยงหัวข้อที่รษิกาพูดขึ้นมา

รษิกาใช้เวลาไม่กี่วินาทีในการประมวลผลคำถามของชายคนนั้น เธอเม้มปากแล้วยิ้มเป็นคำตอบ “นิดหน่อยค่ะ พวกนั้นมากันกลุ่มใหญ่ อันที่จริงเราควรจะเดินหนีไปซะ ไม่มีประโยชน์ที่จะเข้าวุ่นวายกับพวกเขา”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเข้าหากัน “ผมไม่ชอบสายตาที่พวกนั้นมองคุณ”

กล่าวอีกนัยหนึ่ง เขากำลังบอกเธอว่าเขาเลือกที่จะไม่ออกไปเพราะคนขี้เมาเหล่านั้นใช้คำพูดรุกล้ำเธออย่างโจ่งแจ้ง

รษิกาผงะไป แต่เธอก็ค่อยๆ ยิ้ม "ขอบคุณค่ะ"

ฉันเป็นคนแนะนำให้ไปกินข้าวที่ร้านอาหารริมถนน แต่ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันจะสร้างปัญหามากมายให้กับเลอศิลป์

การแสดงความขอบคุณอาจเป็นสิ่งสุดท้ายที่เลอศิลป์อยากได้ยิน อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นสายตาที่จริงจังของรษิกา เขาก็ไม่อาจจะพูดอะไรได้อีกนอกจากพยักหน้าเป็นการรับทราบ "พักผ่อนเสียหน่อยเถอะ พรุ่งนี้คุณยังต้องตื่นแต่เช้า”

จากนั้นเขาก็มุ่งหน้าไปยังห้องที่อยู่ถัดไป

หลังจากที่เห็นชายคนนั้นเข้าไปในห้องของเขาแล้ว รษิกาก็เข้าไปในห้องของเธอ

เธอสงสัยว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่า แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้เธอรู้สึกว่าสีหน้าของเลอศิลป์เมื่อสักครู่ดูเศร้าเล็กน้อย

แต่เธอก็ไม่สามารถหาสาเหตุได้

เนื่องจากเป็นวันที่เหน็ดเหนื่อยมาก รษิกาจึงผล็อยหลับไปทันทีที่เธอกระโดดขึ้นเตียง

เมื่อนาฬิกาปลุกดังในเช้าวันรุ่งขึ้น รษิกาไม่อยากเสียเวลามาก จึงลุกจากเตียงทันทีและทำตัวให้สดชื่นก่อนจะลงไปรอเจตนินและหมอคนอื่นๆ ที่ชั้นล่าง

พอถึงเจ็ดโมง ทุกคนก็มาถึง

เมื่อพวกเขาเห็นรษิกา แพทย์หลายคนที่รู้จักเธอก็เข้ามาทักทาย

รษิกาตอบด้วยรอยยิ้ม