ทันใดนั้น เสียงอู้อี้ของเจตนินก็ดังขึ้นข้างรษิกา "คุณรษิกา คุณโอเคไหมครับ?”
รษิกาบังคับตัวเองให้กะพริบตาเพื่อให้หัวโล่ง แต่ความพยายามทั้งหมดของเธอกลับไร้ประโยชน์
แม้จะได้ยินคำถามของเจตนินแล้ว แต่เธอก็ไม่สามารถรวบรวมพลังที่จะตอบได้ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงแค่ให้ตอบรับเขาด้วยการสบตาเท่านั้น
เจตนินเองก็เมามากเช่นกัน และหลังจากสังเกตเห็นว่ารษิกาเมาแค่ไหน เขาก็รู้ว่าถึงเวลาที่ต้องบอกลาเทิดวิชและเหล่าสมาชิกในครอบครัวผู้สูงอายุแล้ว
“ดึกแล้ว เราควรจะกลับไปพักผ่อนเสียก่อน พรุ่งนี้เรายังต้องกลับไปที่บ้านพักคนชราเพื่อทำการรักษาอีก”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนจึงไม่อยากรบกวนเวลาของทั้งคู่ ดังนั้นทุกคนจึงแสดงความขอบคุณอีกครั้งก่อนที่จะมาส่งรษิกาและเจตนินออกจากร้านอาหาร
รษิกาเมา เจตนินจึงต้องจับแขนเธอให้มั่นคง
มีหลายครั้งที่เขาพยายามดึงแพทย์สาวให้เข้ามาในอ้อมแขนเพื่อให้เดินไปด้วยกันได้ง่ายขึ้นอีกหน่อย
อย่างไรก็ตามแม้จะเมามาก แต่รษิกาก็ยังคงเลี่ยงการสัมผัสเจตนินโดยสัญชาตญาณและเดินโซเซไปตามถนน
เจตนินรู้สึกไม่พอใจ
ฉันรู้ดีว่ารษิกาจงใจหลีกเลี่ยงการโดนตัวฉันตั้งแต่เข้าให้คำปรึกษาทางการแพทย์เมื่อเช้านี้แล้ว… เป็นเพราะเลอศิลป์เหรอ?? อ๊ะ! แล้วความสัมพันธ์ของพวกเขาก้าวหน้าไปขนาดไหนแล้วนะ?
“อืม...” รษิกาครางขณะที่เธอเกือบจะเอาหัวชนกำแพง
เจตนินสงบสติอารมณ์และเดินไปหารษิกา ตั้งใจที่จะคว้าเอวของเธอแล้วพาเธอออกไป
แต่ก่อนที่เขาจะทำสำเร็จ เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นและมีมือใหญ่ก็ดึงรษิกาเข้าไปกอดแน่นอย่างรวดเร็ว
"ปล่อยเธอ!" เจตนินตะโกน คิ้วของเขาขมวดแน่น
วินาทีต่อมา สีหน้าของเขาก็บึ้งตึงเมื่อเขารู้ว่าชายคนนั้นคือใคร
ขณะที่เลอศิลป์คว้ารษิกาไว้ด้วยมือเดียวที่โอบรอบตัวเธอ เขาจับจ้องมองเจตนินด้วยสายตาที่เย็นชา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม
ขาด 1867,1868...
ขาด1860, 1861...
ขาด1804...
อัพๆๆ ค่ะ แอดดดดดดด แอดดดดดดดด อัพๆๆๆ ค่ะ แอดดดดด ^_^...
ขาด1773,1774...
ขาด1768,1770...
ขาด1663,1664,1665,1666,1668...
คนที่อัพเดท ถ้าเปนเจ้าของเว็บก็แล้วไปค่ะ แต่ถ้าเปนพนักงานกินเงินเดือน ต้องพิจารณาการทำงานตัวเอง คุณทำงานได้แย่มาก อัพขาดๆหายๆในแต่ละบท ขาดเยอะมาก หัดตรวจทานเสียหน่อยค่ะ...
ขาด1748 ค่ะ...
ขาด1748...