หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1392

เลอศิลป์ไม่กล้าเหลือบมองหญิงสาวบนเตียงอีก จึงมุ่งหน้าตรงเข้าไปในห้องน้ำ

หลังจากได้อาบน้ำเย็น เขาแทบจะไม่สามารถควบคุมความปรารถนาอันเร่าร้อนภายในตัวเขาได้

เลอศิลป์ตัดสินใจที่จะนอนบนโซฟา แต่ทันทีที่เขาเปิดประตูห้องน้ำ รษิกาที่ดูมีเสน่ห์ก็เดินเข้ามาหาเขาและโอบแขนของเธอไว้รอบคอของเขา

เลอศิลป์หยุดชะงักและมองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขา

ริมฝีปากของรษิกายังคงบวมและแดงจากการจูบก่อนหน้านี้ ด้วยดวงตาที่ปิดครึ่งหนึ่ง เธอโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อใกล้ชิดมากขึ้น

“รษิกา”

ร่างกายส่วนล่างของเลอศิลป์ร้อนผ่าว ขณะที่เขาสบตารษิกา เสียงพูดของเขาแหบห้าว

รษิกาเม้มปากพลางครางแผ่วเบาราวกับไม่ได้ยินเขาเลย

การอาบน้ำเย็นของเลอศิลป์ได้ข้อพิสูจน์แล้วว่าไม่มีประโยชน์ เมื่อต้องมาเผชิญกับการโจมตีของรษิกา

เขาวางมือลงบนเอวบางของเธอ แล้วเดินพาเธอไปที่เตียง

หลังจากที่ให้รษิกานั่งลงที่เตียงแล้ว เลอศิลป์ก็รั้งตัวเองไว้อย่างสุดกำลังและจับข้อมือของเธอด้วยมือของเขา เพื่อสร้างระยะห่างระหว่างข้อมือทั้งสองอย่างเข้มแข็ง

“คุณฝันอยู่หรือเปล่า?”

นั่นเป็นคำอธิบายเดียวที่เลอศิลป์คิดได้

แม้ว่ารษิกาจะยอมรับเขาแล้ว แต่เขาเห็นจากท่าทีที่เธอมักจะแสดงออกว่าเธอยังไม่พร้อมที่จะยกระดับความสัมพันธ์ของพวกเขาไปสู่ขั้นต่อไป แทบไม่ต้องพูดถึงเรื่องอะไรแบบนี้เลย

รษิกามีแววตาที่งุนงง เมื่อเธอได้ยินคำพูดของเลอศิลป์ เธอก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความสับสน จากนั้นเธอก็เริ่มขยับตัวเพื่อพยายามเข้าใกล้เขามากขึ้น

สายตาของเลอศิลป์นั้นลึกราวกับทะเล ลูกกระเดือกของเขาขยับขณะที่เขามองรษิกา แต่สุดท้ายเขาก็กัดกรามและหันหลังกลับไป

เขากลัวว่าเขาจะควบคุมตัวเองไม่ได้ถ้ายังเห็นเธอแบบนั้น

เธอเมาแล้ว หากเกิดอะไรขึ้นตอนนี้เธออาจจะเสียใจในภายหลัง