รษิกาเพิ่งจะสงบลง ถึงกระนั้นเมื่อเธอได้ยินสิ่งที่เขาพูด ใบหน้าของเธอที่แดงก่ำยังไม่ทันหายไป จากนั้นมันก็ลามไปถึงหูของเธออีก
“สายแล้วค่ะ ฉันอยากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า คุณช่วยออกไปก่อน!”
รษิกามีใบหน้าแดงราวกับลูกตำลึง เธอแสร้งทำเป็นโกรธเมื่อเธอพยายามจะดิ้นออกจากอ้อมแขนของเลอศิลป์
เลอศิลป์ขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดอย่างช่วยไม่ได้ “แต่นี่คือห้องของผมนะ”
รษิกาเหวอไปทันทีเมื่อเธอได้ยินคำตอบของเขา เธอรีบมองไปรอบๆ ห้อง
เมื่อมองไปก็ไม่เห็นกระเป๋าเดินทางที่เธอวางไว้ข้างเตียง นี่ไม่ใช่ห้องของฉัน
ขณะที่เธอกำลังจะถามเลอศิลป์ว่าทำไมเขาถึงพาเธอมาที่ห้องของเขา เขาก็เริ่มอธิบาย
“เมื่อคืนคุณเมามาก และผมไม่มีคีย์การ์ดห้องของคุณ ผมก็เลยพาคุณมาที่นี่”
รษิกาเถียงไม่ออก
เธอขมวดคิ้วขณะมองไปรอบๆ เสื้อผ้าที่เธอใส่เมื่อคืนนี้เลอศิลป์พับเก็บอย่างเรียบร้อยและวางไว้ที่ปลายเตียง เสื้อผ้ายังมีกลิ่นแอลกอฮอล์ติดอยู่ ดังนั้นเธอจึงสวมมันอีกไม่ได้
เธอสวมเพียงเสื้อคลุมที่ทางโรงแรมเตรียมไว้ให้เท่านั้น และมีร่องรอยที่แสดงถึงความรักใคร่อยู่ทั่วคอและหน้าอก
รษิการู้สึกไม่กล้าเดินออกไปโดยสวมเพียงเสื้อคลุมนี้
ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกไม่สบายใจ
เลอศิลป์ลุกจากเตียงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเข้มว่า “ผมจะไปอาบน้ำก่อน คุณนอนต่ออีกสักหน่อย แล้วผมจะไปหยิบเสื้อผ้าให้”
รษิกาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแต่ก็ตอบตกลงเพราะไม่มีทางเลือกอื่น
เลอศิลป์เดินไปทางห้องน้ำ ขณะที่เดินกล้ามเนื้อบนหลังของเขากระตุกเล็กน้อย สายตาของรษิกามองไปที่รอยคล้ายรอยเล็บสีแดงบนหลังของเขา
รษิกาหายใจไม่ออกและผ้าห่มคลุมตัวเอง หน้าเธอแดงจากความเขินอาย
เธอได้ยินเพียงแต่เสียงน้ำที่ไหลมาจากห้องน้ำ
สักพักน้ำก็หยุด
ไม่แปลกใจที่ฉันไม่รู้สึกอะไรแปลกๆ เลย นอกจากปวดเอวตอนที่ตื่นมาเช้านี้...
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม
ขาด 1867,1868...
ขาด1860, 1861...
ขาด1804...
อัพๆๆ ค่ะ แอดดดดดดด แอดดดดดดดด อัพๆๆๆ ค่ะ แอดดดดด ^_^...
ขาด1773,1774...
ขาด1768,1770...
ขาด1663,1664,1665,1666,1668...
คนที่อัพเดท ถ้าเปนเจ้าของเว็บก็แล้วไปค่ะ แต่ถ้าเปนพนักงานกินเงินเดือน ต้องพิจารณาการทำงานตัวเอง คุณทำงานได้แย่มาก อัพขาดๆหายๆในแต่ละบท ขาดเยอะมาก หัดตรวจทานเสียหน่อยค่ะ...
ขาด1748 ค่ะ...
ขาด1748...