หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1394

เลอศิลป์ยังคงพูดต่อไป

“เรื่องมันเกิดขึ้นไปแล้ว ถ้าจะตำหนิใครก็โทษผมได้เลย ผมเองที่เป็นคนที่ควบคุมตัวเองไม่ได้”

รษิกาปิดหน้าของเธอด้วยความเขินอาย “หยุดพูดเถอะค่ะ ช่วยออกไปก่อนฉันขอสงบสติก่อน”

เมื่อเห็นว่ารษิการู้สึกเขินอายจากการหยอกเล่นของเขา เลอศิลป์ยิ้มแต่มันก็หายไปในพริบตา และเขาก็กลับมาแสดงสีหน้าจริงจังอีกครั้ง

“แต่พอมาคิดๆ ดู ผมรู้สึกว่าคำตอบของคุณเมื่อคืนมันค่อนข้างแปลก”

เขาจ้องมองเธออย่างตั้งใจแล้วถามว่า “คุณจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ?”

รษิกาเอามือปิดหน้าและพยายามนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างหนัก

แต่ทว่าไม่ว่าเธอจะพยายามนึกอย่างไร เธอก็จำได้แต่ความเมาของตัวเองเท่านั้น แม้จะเห็นเลอศิลป์ที่หล่อเหลาอยู่ตรงหน้าเธอ แต่เธอก็จำไม่ได้ว่าทำอะไรบ้าง

ถ้าไม่ใช่เพราะรอยบนร่างกายหรืออาการเจ็บเอวของเธอ รษิกาคงเดาไม่ได้ว่าเมื่อคืนก่อนเกิดอะไรขึ้น

หลังจากใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็รู้สึกพ่ายแพ้และล้มเลิกการพยายามคิด เธอส่ายหัวและมองเลอศิลป์ “ฉันจำอะไรไม่ได้เลย”

เลอศิลป์ขมวดคิ้ว “แล้วตอนนี้ล่ะ? คุณรู้สึกยังไงเจ็บตรงไหน? รู้สึกไม่สบายใจอยู่หรือเปล่า?”

เมื่อเธอได้ยินเขาถามคำถามเหล่านั้น รษิกาก็นึกถึงความเจ็บปวดที่เอวของเธอทันที

แม้ว่าเมื่อคืนนี้ฉันจะเป็นคนเริ่มก่อน แต่ก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเลอศิลป์จะดุดันขนาดนี้!

ทุกครั้งที่เธอขยับ เธอรู้สึกราวกับว่าเอวของเธอจะหักเป็นสองท่อน

แต่ด้วยสถานการณ์ปัจจุบัน เธอเขินอายเกินกว่าที่จะบอกว่าเธอเจ็บเอว เธอหน้าแดงขณะที่ส่ายหัว "ไม่ค่ะ"

เลอศิลป์เห็นพฤติกรรมแปลกๆ ของเธอ เขาเหลือบมองที่เอวของรษิกาแล้วพูดขอโทษ “ขอโทษที เมื่อคืนผมคุมตัวเองไม่ได้…”

"พอๆ!" รษิกาขัดจังหวะอย่างรวดเร็วและหยุดเขาก่อนที่เขาจะพูดต่อได้

ไม่อยากนึกถึงเรื่องเมื่อคืนอีกแล้ว!

ไม่มีทาง เมื่อคืนมีใครพยายามมอมเหล้าฉันหรือเปล่า?