เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาก็หันหน้าไปหาเขาทันที รู้สึกเหมือนคู่สามีภรรยาที่กำลังวางแผนทริปท่องเที่ยวในครั้งต่อไป แต่เป็นเพราะความกังวลและเห็นแก่ตัวของฉันเองที่ทำให้เด็กทั้งสองยังคงกำพร้าพ่อ
ขณะที่ความคิดนั้นผ่านเข้ามาในหัว แววตาของเธอก็วูบไหวด้วยความรู้สึกผิด
เลอศิลป์รู้สึกได้ถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของเธอและเอ่ยถามขึ้นว่า “มีอะไรหรือเปล่า? คุณเป็นกังวลเกี่ยวกับคนไข้ที่บ้านพักคนชราหรือเปล่า?”
เธอเม้มปากและฝืนยิ้มให้เขา “ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่คิดถึงเด็กๆ และสงสัยว่าตอนนี้พวกเขาจะกำลังทำอะไรอยู่”
“เดี๋ยวช่วงบ่ายเราก็กลับไปเจอเด็กๆ แล้ว พวกเขาเป็นเด็กฉลาดพวกเขาสามารถดูแลตัวเองได้” เขาปลอบเธอ
รษิกาพยักหน้า
จากนั้นเลอศิลป์ก็จอดรถที่ลานจอดรถใต้ดินขนาดใหญ่ในย่านการค้า หลังจากที่พวกเขาเข้าไปในห้างสรรพสินค้า ทั้งคู่ก็เดินตรงไปยังแผนกของเล่นเด็ก
เธอรู้ดีว่าลูกๆ ของเธอชอบอะไร ดังนั้นมือของรษิกาจึงหยิบของที่เด็กๆ ชอบจากชั้นวางสินค้าอย่างรวดเร็ว ส่วนใหญ่เป็นของเล่นต่างๆ และพวกเสื้อผ้า
พวกเขาเดินซื้อของจนถึงบ่าย อย่างไรก็ตามอารมณ์ของรษิกาก็กลับมาสู่สภาวะปกติแล้ว
เธอเหลือบมองโทรศัพท์และพบว่าไม่มีหมอที่บ้านพักคนชราติดต่อเธอมาเลย ดังนั้นเธอจึงเข้าใจว่าสถานการณ์ที่บ้านพักคนชรานั้นไม่น่าจะมีอะไรที่ต้องน่าเป็นกังวล ดังนั้นเธอจึงเดินไปจ่ายเงิน
ขณะที่เธอกำลังจะเดินไปจ่ายเงินโดยใช้โทรศัพท์ของเธอจ่าย เลอศิลป์ก็ยื่นบัตรเครดิตของเขาให้กับพนักงาน
รษิกาชะงักไป เมื่อเธอดึงสติกลับมาได้เธอก็ปฏิเสธทันทีว่า “ฉันคิดว่าฉันจ่ายเองได้”
แม้ว่าจะเป็นของเล่นเครื่องใช้ของเด็กๆ แต่รวมมูลค่าทั้งหมดก็มีราคาสูง ดังนั้นเธอจึงไม่อยากให้เขาต้องเป็นคนจ่าย
ฉันคิดว่าลูกๆ ของฉันคงมีความสุขถ้าเลอศิลป์ให้ของขวัญกับพวกเขาในฐานะพ่อของเขา เมื่อคิดได้เช่นนั้น เธอจึงเก็บโทรศัพท์และเอ่ยขอบคุณ “ฉันต้องขอบคุณคุณแทนลูกๆ ของฉันด้วยนะคะ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม
ขาด 1867,1868...
ขาด1860, 1861...
ขาด1804...
อัพๆๆ ค่ะ แอดดดดดดด แอดดดดดดดด อัพๆๆๆ ค่ะ แอดดดดด ^_^...
ขาด1773,1774...
ขาด1768,1770...
ขาด1663,1664,1665,1666,1668...
คนที่อัพเดท ถ้าเปนเจ้าของเว็บก็แล้วไปค่ะ แต่ถ้าเปนพนักงานกินเงินเดือน ต้องพิจารณาการทำงานตัวเอง คุณทำงานได้แย่มาก อัพขาดๆหายๆในแต่ละบท ขาดเยอะมาก หัดตรวจทานเสียหน่อยค่ะ...
ขาด1748 ค่ะ...
ขาด1748...