รษิกาอ่อนล้าเกินกว่าจะขยับตัวไปไหน อย่างไรก็ตามเธอไม่อยากรอเขาที่นี่เพราะมันค่อนข้างไกลจากลานจอดรถมาก แต่การยืนรอเลอศิลป์อยู่เฉยๆ ตรงนี้ก็เหนื่อยไม่แพ้กัน
ดังนั้นเธอจึงค่อยๆ เดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ พร้อมกับถุงมากมายในมือของเธอ
เธอไม่ได้มาที่นี่นานมากแล้ว และที่นี่ก็เปลี่ยนไปมากโดยเฉพาะอย่างยิ่งในย่านการค้าที่ผู้คนพลุกพล่าน ทางแยกมากมายที่เธอไม่รู้ว่ามันคือที่ไหนกันแน่
หลังจากที่เธอเดินผ่านสี่แยกเธอก็จำไม่ได้ว่า ลานจอดรถนั้นอยู่ที่ไหน
เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะนั่งลงที่ม้านั่งริมถนนและวางถุงต่างๆ ลง มันคงเป็นการยากเกินไปที่ฉันจะหาเจอว่าลานจอดรถนั้นอยู่ที่ไหน ยิ่งไปกว่านั้นเลอศิลป์อาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน…
ไม่นานหลังจากนั้นเลอศิลป์ก็ติดต่อหาเธอ
รษิการับสายในทันที
“คุณอยู่ที่ไหน?” น้ำเสียงของเขาเคร่งเครียด
รษิการู้สึกผิดและมองไปรอบๆ ก่อนที่จะตอบว่า “อยู่หน้าร้านกาแฟค่ะ”
ด้วยความกลัวว่าเขาจะหาเธอไม่เจอ เธอจึงพูดเสริมขึ้นว่า “ฉันเดินผ่านสี่แยกมา เผื่อว่าคุณจะเจอฉันง่ายขึ้น”
“โอเค อยู่ตรงนั้นนะ เดี๋ยวผมไปหาคุณ” เลอศิลป์ขมวดคิ้วอย่างท้อแท้ ฉันอุตส่าห์ให้เธออยู่ตรงนั้นเพราะกลัวว่าเธอจะเหนื่อยและอาจจะหลงทางได้ สำหรับคนที่ไม่คุ้นเคยในย่านนี้มันสามารถหลงทางได้ง่ายมาก ไม่เลยว่าเธอจะดื้อและไม่เชื่อฟังฉัน ขอบคุณพระเจ้าที่ฉันรู้ว่าร้านกาแฟนั่นมันอยู่ที่ไหน
ไม่นานนัก เขาก็เห็นรษิกาที่นั่งอยู่ที่ม้านั่งริมทางเดิน เธอดูเหมือนเด็กน้อยหลงทางที่รู้สึกผิดหลังจากวิ่งเล่นไปทั่ว
ท่าทางรู้สึกผิดของเธอยิ่งชัดเจนมากขึ้นเมื่อเธอเห็นเขา หลังจากที่เธอถูจมูกสองสามทีเธอก็ลุกขึ้นและหยิบถุงของเธอ
เขาดูแลฉันเหมือนว่าฉันเป็นเด็กๆ… เธอหน้าแดงขณะที่พึมพำตอบรับและเดินตามเขาไป
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม
ขาด 1867,1868...
ขาด1860, 1861...
ขาด1804...
อัพๆๆ ค่ะ แอดดดดดดด แอดดดดดดดด อัพๆๆๆ ค่ะ แอดดดดด ^_^...
ขาด1773,1774...
ขาด1768,1770...
ขาด1663,1664,1665,1666,1668...
คนที่อัพเดท ถ้าเปนเจ้าของเว็บก็แล้วไปค่ะ แต่ถ้าเปนพนักงานกินเงินเดือน ต้องพิจารณาการทำงานตัวเอง คุณทำงานได้แย่มาก อัพขาดๆหายๆในแต่ละบท ขาดเยอะมาก หัดตรวจทานเสียหน่อยค่ะ...
ขาด1748 ค่ะ...
ขาด1748...