หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1401

“คุณไปซื้อมาตอนไหน?” รษิกาเอ่ยถามเสียงเข้มและกะพริบตาถี่ เราอยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลาที่อยู่ในห้าง และฉันไม่เห็นเลยว่าเขาแอบไปซื้อของขวัญตอนไหน

เลอศิลป์ขมวดคิ้วและตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ยอมจำนน “ตอนที่ผมหิ้วถุงกลับมาก่อนหน้านี้และผมไม่คิดว่าคุณจะหายตัวไปถ้าผมกลับไปช้าสักสองสามนาที”

ริมฝีปากของเขาโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มจางๆ เมื่อเขานึกถึงสีหน้าเด็กน้อยหลงทางบนใบหน้าของเธอก่อนหน้านี้

เมื่อเขาเอ่ยเช่นนั้น รษิกาก็หน้าแดงขึ้นมาทันทีและหลบสายตาเขาโดยมองไปที่เบาะรถอย่างช่วยไม่ได้

เลอศิลป์กระแอม “ขึ้นรถเถอะ นี่ก็เลยเวลามามากแล้ว ถ้าเราไม่ออกเดินทางตอนนี้กว่าเราจะถึงบ้านก็อาจจะดึกเกินไป”

รษิกาพยักหน้าด้วยความลังเลและก้าวขึ้นไปนั่งบนรถ

เลอศิลป์ขึ้นรถในตำแหน่งคนขับและขับรถออกไป

ขณะเดียวกันนั้นเองรษิกาก็วางกล่องสีขาวนั้นไว้บนตักของเธอแทนที่จะเปิดมันออก

เลอศิลป์จึงไม่ได้เร่งเร้าอะไรเธออีก

หลังจากที่พวกเขาขับรถออกจากลานจอด เลอศิลป์ก็เอ่ยถามขึ้นว่า “คุณอยากจะแวะไปที่บ้านพักคนชราก่อนไหม หรือว่าเราจะตรงกลับบ้านเลย?”

ฉันรู้ดีว่าเธอเป็นห่วงคนไข้ที่นี่มาก อีกย่างทางกลับบ้านเราก็ผ่านทางนั้นอยู่แล้ว

คำถามนั้นทำให้รษิกาประหลาดใจ เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ถ้าอย่างนั้นแวะไปที่บ้านพักคนชราก่อนก็ได้ค่ะ”

“โอเค” จากนั้นเลอศิลป์ก็ขับรถตรงไปทางบ้านพักคนชรา

เมื่อเห็นว่าเลอศิลป์ดูคุ้นชินกับเส้นทางไปบ้านพักคนชรา เธอก็นึกสงสัย ฉันจำไม่ได้เลยว่าเคยบอกเขาหรือเปล่าว่าบ้านพักคนชราอยู่ที่ไหน แต่ดูเหมือนว่าเขาจะรู้เส้นทางที่จะไปเป็นอย่างดี… ไม่สิฉันไม่ควรคิดมากเกินไป