รษิการู้สึกได้ถึงอุณหภูมิรอบตัวเลอศิลป์ที่ลดต่ำลงอย่างรวดเร็ว เธอจึงเอ่ยขัดขึ้นว่า “ฉันแวะมาที่นี่เพื่อตรวจดูอาการของพวกคุณทุกคน ในเมื่อตอนนี้ทุกคนไม่ได้มีอาการอะไรที่น่าเป็นห่วงฉันก็คงต้องขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ แล้วจะแวะมาเยี่ยมใหม่อีกทีค่ะ”
คนไข้รู้ว่าบ้านของเธอนั้นอยู่ที่เมืองหัสดินหลังจากที่คุยกับเธอเล็กน้อยเมื่อวานนี้ ดังนั้นหญิงชราจึงเร่งคนทั้งคู่ให้รีบกลับให้ทันก่อนที่พระอาทิตย์จะตกดิน
รษิกายังคงรู้สึกอึดอัดแม้จะออกจากบ้านพักคนชรามาแล้ว เพราะเลอศิลป์ยังคงดูไม่พอใจกับคำพูดของหญิงชราคนนั้นอยู่
ในที่สุดเธอก็เอ่ยปลอบเขาว่า “อืม… คุณอย่าไปใส่ใจคำพูดของคุณยายคนนั้นเลยนะคุณเลอศิลป์ ระหว่างฉันกับคุณหมอเจตนินไม่ได้มีอะไรจริงๆ”
“คุณคุยกับเขาบ่อยไหม?” เขาปรายตามองเธอ
“ก็ต้องคุยงานกันในฐานะผู้ร่วมงานกัน ก็แค่นั้น” รษิกาอธิบายด้วยท่าทีจริงจัง ฉันรู้จักกับคุณเจตนินเพราะต้องทำงานร่วมกัน ถ้าไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวกับเรื่องงาน ฉันก็ไม่ได้มีเรื่องจำเป็นอะไรที่จะต้องคุยกับเขา ดังนั้นจึงไม่มีทางที่ฉันจะรู้สึกอะไรกับเขาเกินไปกว่าเพื่อนร่วมงาน
เมื่อเลอศิลป์ได้ยินดังนั้น อารมณ์ของเขาก็กลับมาเป็นปกติ
เมื่อทั้งสองคนกลับมาที่รถ รษิกาก็ยังคงวางกล่องของขวัญสีขาวเอาไว้บนข้าวของของเธอแทนที่จะเปิดมัน
“ทำไมคุณไม่เปิดดูล่ะ? คุณไม่ชอบเหรอ?” เขาติดเครื่องรถยนต์และมองเธอผ่านกระจกมองหลัง
เธอส่ายหน้าก่อนที่จะตอบว่า “ไม่ ฉันอยากจะเปิดหลังจากที่เรากลับไปถึงบ้านแล้ว”
เธอรู้สึกเขินอายเกินกว่าจะเปิดกล่องของขวัญต่อหน้าเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอไม่รู้ว่าเขาซื้ออะไรให้เธอ
ความผิดหวังฉายวาบผ่านดวงตาของเลอศิลป์เมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น แต่ถึงอย่างไรเขาก็ไม่ได้บังคับเธออยู่แล้ว
ฟ้ามืดแล้วเมื่อพวกเขามาถึงเมืองหัสดิน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม
ขาด 1867,1868...
ขาด1860, 1861...
ขาด1804...
อัพๆๆ ค่ะ แอดดดดดดด แอดดดดดดดด อัพๆๆๆ ค่ะ แอดดดดด ^_^...
ขาด1773,1774...
ขาด1768,1770...
ขาด1663,1664,1665,1666,1668...
คนที่อัพเดท ถ้าเปนเจ้าของเว็บก็แล้วไปค่ะ แต่ถ้าเปนพนักงานกินเงินเดือน ต้องพิจารณาการทำงานตัวเอง คุณทำงานได้แย่มาก อัพขาดๆหายๆในแต่ละบท ขาดเยอะมาก หัดตรวจทานเสียหน่อยค่ะ...
ขาด1748 ค่ะ...
ขาด1748...