หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1403

ขณะที่เด็กชายทั้งคู่กำลังสนุก พวกเขาก็ค่อยๆ เดินช้าลง

เมื่อรษิกาเห็นเช่นนั้นเธอก็ออกไปช่วยพวกเขา

ไม่นานข้าวของทั้งหมดในรถก็ถูกขนเข้ามาไว้ในบ้านเป็นที่เรียบร้อย

ขณะเดียวกันนั้นเอง ไอรดาที่ยังคงปีนป่ายอยู่ภายในรถเพื่อช่วยพี่ชายของเธอขนของ เธอก็สังเกตเห็นกล่องสีขาวที่วางอยู่ที่เบาะผู้โดยสาร

ทันใดนั้นเองเธอก็ถือกล่องของขวัญสีขาวนั้นลงมาจากรถและเอ่ยถามว่า “แม่คะ นี่คืออะไรเหรอคะ?”

ทุกคนหันมามองที่เด็กหญิงเป็นตาเดียวเมื่อได้ยินเช่นนั้น

เมื่อเห็นกล่องรษิกาก็เผลอมองไปที่เลอศิลป์โดยที่ไม่รู้ตัว

เขายืนอยู่ที่ด้านข้างอย่างเฉยเมยราวกับว่ากล่องนั้นไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขา

เมื่อผู้ใหญ่ทั้งสองไม่ได้ห้ามปรามอะไรเธอ และเธอก็ไม่ได้คำตอบจากรษิกา ไอรดาจึงเปิดกล่องออกด้วยความอยากรู้อยากเห็น

รษิกาจึงได้เห็นว่าอะไรอยู่ในกล่อง

“มันสวยมากเลยค่ะ!” ไอรดายืนเขย่งปลายเท้าขณะที่ยื่นมือออกไปให้แม่ของเธอเห็นว่าอะไรอยู่ในกล่อง “อันนี้เป็นของขวัญที่พ่อให้แม่ใช่ไหมคะ?”

แทนคำตอบ รษิกาก้มลงมองสร้อยคอสีเงินฝังเพชรแวววาวที่อยู่ในอุ้งมือเด็กหญิง มีเป็นสร้อยคอที่เรียบง่ายแต่คงความหรูหรา

เด็กชายทั้งสองเดินเข้ามาใกล้แม่มากขึ้นเมื่อได้ยินสิ่งที่น้องสาวพูด

เมื่อเห็นว่ามันเป็นสร้อยคอ เด็กชายทั้งสองก็สบตากันและเอ่ยขึ้นว่า “คุณช่วยใส่ให้แม่หน่อยได้ไหมครับ คุณเลอศิลป์! ผมว่าสร้อยเส้นนี้ต้องเข้ากับแม่มากๆ อย่างแน่นอนครับ!”

รษิกาเดินถอยหลังไปสองสามก้าวทันทีและมองเลอศิลป์ด้วยสายตากระอักกระอ่วนใจ ฉันอายแทบมุดดินหนีตอนที่ไอวี่เปิดกล่องของขวัญนั่นต่อหน้าเขา ตอนนี้เด็กๆ กลับขอให้เขาใส่สร้อยนี่ให้ฉัน…

ทำไมเขาพูดราวกับว่าเขาฝืนใจทำแบบนี้? รษิกาหันไปมองเด็กๆและพบกับแววตาที่สดใสตื่นเต้นของพวกเขา