เมื่อได้ยินเบนนี่พูดเช่นนั้น รษิกาก็ยิ่งรู้สึกเขินอายขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่ตอนแรกเธอควบคุมความรู้สึกของเธอได้แล้ว
เสียงนุ่มลึกของเลอศิลป์ที่เอ่ยขึ้นด้วยความชอบใจดังขึ้นว่า “คุณลองดูสิว่าคุณชอบมันไหม? ผมไม่แน่ใจว่าผมควรซื้ออะไร และพนักงานก็แนะนำสร้อยแบบอื่นๆ ให้ผมเลือก แต่ผมคิดว่าเส้นนี้เหมาะกับคุณมากกว่า”
รษิการีบคว้าโอกาสนั้นในการที่หลีกเลี่ยงการสบตากับเขา
เธอมองไปรอบๆ และดูสร้อยที่อยู่บนคอของเธอ
เธอเห็นสร้อยคอทองคำขาวพร้อมจี้เพชรทรงกลมขนาดเล็กพอดีอยู่บนลำคอของเธอ สร้อยเส้นนั้นทำให้เธอยิ่งดูเปล่งประกาย
เลอศิลป์ที่เดินมาอยู่ข้างหลังเธอเอ่ยถามขึ้นว่า “คุณชอบไหม?”
เมื่อเรียกสติกลับมาได้ รษิกาก็หันไปหาเขาและยิ้มพร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า “มันสวยมากเลย ฉันชอบมันมากค่ะคุณเลอ…”
เธอมักจะเรียกเขาว่าคุณเลอศิลป์เสมอจนเคยปาก แต่เมื่อเธอนึกถึงความสัมพันธ์ที่ยังไม่ค่อยชัดเจนเท่าไรนักระหว่างเธอและเขาเธอก็เปลี่ยนใจพูดขึ้นว่า “ขอบคุณมากค่ะ ฉันชอบมันมากเลย”
การที่เธอเกือบจะเรียกชื่อเขานั้นไม่อาจรอดจากการสังเกตของเขาไปได้ แววตาของเขาเคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อยแม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไรก็ตาม
ขณะเดียวกันนั้นเอง เด็กๆ ที่รายล้อมเธอก็อ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง
“แม่สวยมากค่ะ”
“สร้อยเส้นนี้เหมาะกับแม่มากๆ ครับ อันที่จริงมันยิ่งดูสวยเมื่อมันอยู่บนตัวแม่”
“คุณเลอศิลป์นี่ตาถึงมากจริงๆ ครับ!”
คำชมมากมายจากเด็กๆ ทำให้รษิกาเขินจนหน้าแดง เธอพยายามอย่างหนักที่จะซ่อนอารมณ์ของเธอเอาไว้ เธอก้มมองไปที่เด็กๆ และยิ้ม “ลูกๆ ยังไม่ได้เปิดของขวัญที่แม่ซื้อมาให้เลยใช่ไหม? เข้าไปในบ้านกันเถอะ”
ด้ววยความตื่นเต้นดีใจเมื่อเธอเอ่ยถึงของขวัญ เด็กๆ จึงเดินตามรษิกาเข้าไปในบ้าน
เมื่อเด็กๆ นั่งลงที่โซฟาและเริ่มแกะของขวัญกัน เสียงตะโกนโหวกเหวกด้วยความสุขก็ดังมาเป็นครั้งคราวจากห้องนั่งเล่น
ฉันสงสัยจริงๆ ว่ารษิกาจะให้ฉันรอไปอีกนานแค่ไหน…
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม
ขาด 1867,1868...
ขาด1860, 1861...
ขาด1804...
อัพๆๆ ค่ะ แอดดดดดดด แอดดดดดดดด อัพๆๆๆ ค่ะ แอดดดดด ^_^...
ขาด1773,1774...
ขาด1768,1770...
ขาด1663,1664,1665,1666,1668...
คนที่อัพเดท ถ้าเปนเจ้าของเว็บก็แล้วไปค่ะ แต่ถ้าเปนพนักงานกินเงินเดือน ต้องพิจารณาการทำงานตัวเอง คุณทำงานได้แย่มาก อัพขาดๆหายๆในแต่ละบท ขาดเยอะมาก หัดตรวจทานเสียหน่อยค่ะ...
ขาด1748 ค่ะ...
ขาด1748...