หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1405

ก่อนที่พวกเขาจะรู้ตัวฟ้าก็มืดแล้ว

หลังจากทำหน้าที่เป็นคนขับรถ คนยกของ และให้ของขวัญกับรษิกาเรียบร้อยแล้วเลอศิลป์ก็กลับมานั่งทานอาหารเย็นตามปกติ

เมื่อทานข้าวอิ่มแล้วเขาก็เล่นกับเด็กๆ สักพักก่อนที่จะกลับบ้าน

“นี่ก็ดึกมากแล้ว ถึงเวลาที่ต้องกลับบ้านแล้วนะไอวี่…”

ก่อนที่เขาจะทันพูดจบ ไอรดาก็ปฏิเสธทันที “หนูจะอยู่ที่นี่กับแม่!”

เลอศิลป์สบตากับลูกสาวก่อนที่จะพูดขึ้นว่า “ถ้าอย่างนั้นผมฝากคุณดูแลไอวี่สักสองสามวันก็แล้วกัน ถ้าคุณไม่ไหวก็บอกผมนะ ผมจะมารับลูกๆ เอง”

แววตาของอชิและเบนนี่เป็นประกายเมื่อได้ยินคำพูดของเลอศิลป์

ด้วยความฉลาดของพวกเขา อชิกับเบนนี่จับใจความได้ถึงส่วนที่สำคัญที่สุดในประโยคของเลอศิลป์… เขาเหมารวมว่าอชิและเบนนี่เป็นลูกของเขาด้วย

ถึงแม้ว่าเด็กๆ จะยังไม่อาจเรียกเขาว่า ‘พ่อ’ ได้ในตอนนี้ แต่เลอศิลป์ก็มองว่าเด็กชายทั้งสองเป็นลูกของเขาแล้ว

เด็กชายทั้งสองยิ้มกริ่มอยู่ในใจเมื่อคิดได้เช่นนั้น

ส่วนทางด้านไอรดานั้นก็ดีใจเป็นอย่างมากที่ได้รับอนุญาตให้อยู่กับแม่ของเธอ

รษิกาลูบใบหน้าไอรดาอย่างอ่อนโยนและเอ่ยตอบรับด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันจะดูแลเธอเป็นอย่างดี”

“ผมรู้” เลอศิลป์ตอบพร้อมยิ้มกว้าง

ถึงแม้ว่ารษิกาจะไม่ได้พูดอะไรเป็นพิเศษ แต่ไอรดาก็มีความสุขที่ได้อยู่กับแม่ของเธอ

จากนั้นเลอศิลป์ก็ขับรถกลับบ้านของเขาหลังจากที่ออกมาจากบ้านของรษิกา