หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1422

เลอศิลป์เปรยไว้เมื่อสองสามวันก่อนว่าจะมาหารษิกา แต่เธอปฏิเสธโดยบอกว่ามีงานต้องทำ

เมื่อเขาได้ยินจากไอรดาว่ารษิกาไม่ค่อยอยู่บ้าน ก็เข้าใจว่าช่วงนี้เธอทำงานหนักแค่ไหน

“เที่ยงวันพรุ่งนี้คุณว่างไหม? กินมื้อเที่ยงด้วยกันเถอะ” เลอศิลป์เสนอ

เขาตั้งใจจะให้หญิงสาวได้พักบ้าง

รษิกาเงียบไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยินเรื่องเวลาที่อีกฝ่ายเสนอ เธอตอบแบบขอโทษขอโพย “ขอโทษนะ ฉันไม่ว่าง”

เลอศิลป์ขมวดคิ้ว “ทำไมล่ะ? มีงานที่ต้องทำให้เสร็จเหรอ?”

รษิกาเกาจมูกตัวเองอย่างเจื่อนๆ “ฉันรับปากไว้ว่าจะพบกับคุณเจตนินตอนเที่ยงวันพรุ่งนี้เพื่อหารือเรื่องโครงการ”

เจตนิน ดำรงกุลเหรอ?

เลอศิลป์หน้าดำคร่ำเครียดขึ้นมาทันที

สองสามวันนี้เราแทบไม่ได้คุยกันเลย แต่รษิกากลับติดต่อหมอนั่น?

คำพูดของบรรดาผู้เฒ่าที่บ้านพักคนชราดังก้องในหัวของเขาอีกครั้ง

ถึงอย่างไรตัวเขากับรษิกาก็ไม่ได้ทำงานในวงการเดียวกัน อีกทั้งเจ้าหล่อนก็บ้างาน ทำให้เวลาที่จะได้ใช้ร่วมกันลดน้อยลงอีก

เลอศิลป์ไม่สบายใจเมื่อนึกได้เช่นนี้

เมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบไป รษิกาจึงปรับน้ำเสียงให้นุ่มนวลขึ้นและอธิบาย “ฉันอยากอยู่ประเทศชวาลาและอยู่กับไอวี่ เลยคิดว่าจะขยายสถาบันวิจัย การร่วมงานกับตระกูลดำรงกุลจะช่วยพัฒนาสถาบันวิจัยของเราได้มากทีเดียว”

เป็นธรรมดาที่เลอศิลป์ย่อมไม่ห้ามเธอเรื่องการสร้างความก้าวหน้าในหน้าที่การงาน

แม้ชายหนุ่มจะไม่สบายใจที่ได้ยินรษิกาพูดแบบนั้น แต่ก็ไม่มีทางเลือกนอกจากผ่อนปรน “ได้ งั้นผมจะชวนคุณไปกินมื้อเที่ยงวันอื่นก็แล้วกัน หวังว่าคุณจะไม่ปฏิเสธผมอีกนะ”

รษิกาแปลกใจเพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะยินยอมง่ายๆ เธออึ้งไปชั่วครู่แล้วตอบตกลงด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

หลังวางสายจากรษิกา เลอศิลป์โทรหาเด็กทั้งสามและขอให้ช่วยเรื่องหนึ่ง

สงสัยจริงว่าทำไมวันนี้ถึงพากันตื่นแต่เช้า