หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1425

ใบหูของรษิกาแดงก่ำขณะคิดว่าชายหนุ่มหมายความว่าอย่างไรตอนที่พูดคำว่า “รับผิดชอบ” เธอชำเลืองมองเด็กๆ อย่างรู้สึกผิด

เด็กๆ ก็รู้ทัน แต่ทำเป็นไม่ได้ยินและกินอาหารต่อ

รษิกาถอนหายใจเฮือกและมองเลอศิลป์อย่างขัดเขิน “ฉันต้องการเวลาไตร่ตรองอีกหน่อย!”

เลอศิลป์ยักไหล่ก่อนจะยิ้มให้ “งั้นผมก็แค่ตามจีบคุณให้มากขึ้น”

เด็กๆ ลิงโลดอยู่ในใจเมื่อได้ยินพ่อแม่ของพวกเขาคุยกัน

สงสัยจังว่าแม่รู้ตัวไหมว่าท่าทีของแม่ที่มีต่อพ่อน่ะเปลี่ยนไปเยอะ ด้วยความก้าวหน้าอย่างรวดเร็วแบบนี้ ไม่ช้าพวกเราก็จะกลายเป็นครอบครัวที่แท้จริง!

กว่าจะเสร็จสิ้นมื้อเย็นก็ดึกแล้ว เลอศิลป์ไม่ได้อยู่ต่อ เขาเอ่ยปากลาและกลับไป

รอยยิ้มของชายหนุ่มค่อยๆ จางหายและถูกแทนที่ด้วยสีหน้ารำคาญใจทันทีที่ก้าวออกจากบ้านของรษิกา

ตอนที่กำลังกินอาหาร รษิกาเล่าให้เขาฟังคร่าวๆ เรื่องการร่วมงานกันระหว่างสถาบันวิจัยของเธอกับตระกูลดำรงกุล

หญิงสาวยิ้มแย้มตลอดเวลาที่บอกเขา แต่เลอศิลป์รู้สึกขมขื่นใจ

เห็นชัดว่าเจตนินกำลังจีบผู้หญิงของฉัน แต่ก็อย่างที่บรรดาผู้เฒ่าพูดไว้ เราสองคนไม่ได้ทำงานในวงการเดียวกัน ต่อให้ฉันอยากลงมือทำอะไรสักอย่าง ก็ไม่รู้ว่าจะทำได้ยังไง

ชายหนุ่มยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด

เขาตัดสินใจเบนรถเข้าจอดข้างทางแล้วหยิบโทรศัพท์มาโทรหาจักรภพ

จักรภพเพิ่งผล็อยหลับตอนที่โทรศัพท์ส่งเสียงปลุก

เมื่อเหลือบมองชื่อผู้โทรก็เห็นว่าเป็นเลอศิลป์ เขาพลันนึกถึงเรื่องเก่าขึ้นมาแบบไม่ค่อยเต็มใจ

สงสัยจริงว่าคราวนี้เป็นเรื่องอะไร

ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา ถ้าตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์เข้าสู่วงการยาจริงๆ สถานะในแวดวงอุตสาหกรรมของตระกูลคชาเรศมิล่มจมอีกครั้งหรือ?

หมอนี่ต้องการยึดครองบริษัทยาของตระกูลดำรงกุล!