ล่วงเข้าสามทุ่มแล้วตอนที่รษิกากลับถึงบ้าน
ขณะลงจากรถ หญิงสาวทั้งกังวลและรู้สึกผิดที่ทิ้งเด็กๆ ให้อยู่บ้านตามลำพัง
เธอจึงรีบเดินเข้าบ้าน แต่ทันทีที่เข้าไปก็ได้ยินเสียงเจี๊ยวจ๊าวของเด็กๆ ที่กำลังเล่นกันและวิ่งไปมา
รษิกาหยุดกึกและมองภายในห้องนั่งเล่นด้วยความประหลาดใจ
ตอนแรกเธอคิดว่าเมธินีแวะมา แต่กลับกลายเป็นเลอศิลป์ที่นั่งอยู่บนโซฟา
ราวกับรับรู้ได้ว่าหญิงสาวเข้ามา ชายหนุ่มหันกลับมามอง
เมื่อสบตากัน รษิกายิ่งตกใจกว่าเดิม “คุณมาทำอะไรที่นี่?”
เราตกลงจะพบกันวันอื่นไม่ใช่หรือ?
เห็นรษิกากลับมา เด็กๆ หยุดเล่นและเข้ามาห้อมล้อม เรียกร้องความสนใจจากเธอ
“แม่กลับบ้านช้าจัง! พ่อมารอตั้งนานแน่ะ!”
รษิกาขยี้ผมเด็กๆ แต่สายตายังจับจ้องที่เลอศิลป์
เขานั่งไขว่ห้างอยู่ที่โซฟา ปลดกระดุมเสื้อเม็ดบน ดูผ่อนคลายและสบายๆ
รษิกาเกิดความรู้สึกประหลาดแต่ชื่นใจเมื่อนึกภาพอีกฝ่ายเล่นกับเด็กๆ ในสภาพที่เห็น
เลอศิลป์ลุกจากโซฟาและเดินมาหา ชายหนุ่มกวาดสายตาผ่านลำคอของเธอ
เขาทำหน้าเคร่งเครียดเมื่อเห็นลำคอเปลือยเปล่า “คุณบอกว่ามีนัดตอนเที่ยงไม่ใช่เหรอ?”
สายตาของเลอศิลป์ทำให้รษิการู้สึกเหมือนถูกตำหนิอย่างบอกไม่ถูกทั้งที่เธอไม่ได้ทำอะไรผิด “คุณเจตนินมีงานสำคัญช่วงบ่าย เลยเลื่อนนัดในนาทีสุดท้าย”
เลอศิลป์มีสีหน้าไม่พอใจเมื่อได้ยิน “ตระกูลดำรงกุลทำธุรกิจกันแบบนี้เหรอ? นึกจะเลื่อนนัดก็เลื่อน? ถ้าทำงานลอยชายแบบนี้ ต่อไปใครจะอยากร่วมงานด้วย?”
รษิกาไม่รู้จะตอบอย่างไร ได้แต่ยิ้มและเปลี่ยนเรื่องคุยแบบหน้าตาเฉย “เด็กๆ กินมื้อเย็นกันหรือยังจ๊ะ?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม
ขาด 1867,1868...
ขาด1860, 1861...
ขาด1804...
อัพๆๆ ค่ะ แอดดดดดดด แอดดดดดดดด อัพๆๆๆ ค่ะ แอดดดดด ^_^...
ขาด1773,1774...
ขาด1768,1770...
ขาด1663,1664,1665,1666,1668...
คนที่อัพเดท ถ้าเปนเจ้าของเว็บก็แล้วไปค่ะ แต่ถ้าเปนพนักงานกินเงินเดือน ต้องพิจารณาการทำงานตัวเอง คุณทำงานได้แย่มาก อัพขาดๆหายๆในแต่ละบท ขาดเยอะมาก หัดตรวจทานเสียหน่อยค่ะ...
ขาด1748 ค่ะ...
ขาด1748...