หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1429

จักรภพหลับไม่ลงหลังจากได้อ่านวิวาทะออนไลน์

เช้าวันต่อมา จักรภพตื่นปุ๊บก็คว้าโทรศัพท์มาเช็คปฏิกิริยาของผู้คนทันที

เขาเกือบตกเตียงหลังจากได้อ่านแถลงการณ์ของฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ป

นี่ฉันฝันไปหรือเปล่า? สงสัยมานานแล้วว่าไอวี่เป็นลูกสาวของรษิกา แต่นี่ฉันเพิ่งอ่านอะไรไป? จริงเหรอที่พวกเด็กผู้ชายเกิดพร้อมกับไอวี่? ที่เห็นก็คือพวกเขามีอายุรุ่นราวเดียวกัน ซึ่งหากจะบอกว่าเกิดพร้อมกันก็ไม่เกินไป แล้วทำไมเลอศิลป์ไม่บอกอะไรฉันเลย? ถ้านี่เป็นเรื่องจริง ทำไมเลอศิลป์ต้องเทียวไล้เทียวขื่อเข้าหารษิกาในเมื่อพวกเขาอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวที่ชอบธรรมได้?

จักรภพสับสน

คงตั้งใจทำงานไม่ได้แน่ถ้ายังไม่รู้คำตอบ

เมื่อคิดได้ จักรภพรีบล้างหน้าล้างตาแล้วขับรถตรงไปยังฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ป

ฉันต้องเค้นคำตอบจากเลอศิลป์ให้ได้! ถ้าเลอศิลป์กับรษิกาเป็นพ่อแม่ของเด็กๆ จริง ฉันก็ยิ่งกว่ายินดีที่จะมอบของรับขวัญชิ้นใหญ่ให้พวกเขาเพื่อฉลองโอกาสนี้ แต่ถ้าเรื่องมันไม่ใช่แบบนั้น เลอศิลป์ก็คือไอ้โง่คลั่งรักคนหนึ่ง เขารับเด็กชายทั้งสองเป็นลูกทั้งที่ตัวเองก็ไม่ใช่พ่อแท้ๆ แต่ก็ถือว่าน่าชื่นชม

ไม่นานรถของเขาก็มาจอดตรงหน้าฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ป

จักรภพกระโดดลงจากรถแล้วสาวเท้าเข้าตึก

เขาเดินเข้าลิฟต์และบังเอิญเจอกับครรชิตที่เพิ่งออกมาจากแผนกประชาสัมพันธ์

ครรชิตมีสีหน้าอิดโรย วงคล้ำใต้ตาบอกชัดว่านอนไม่พอ แต่ถึงจะเหนื่อยล้า เขาก็ยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างสุภาพพร้อมกับทักทาย “คุณจักรภพ”

จักรภพมัวแต่นึกถึงวิวาทะออนไลน์ จึงทำได้แค่พยักหน้าให้ครรชิตอย่างใจลอย แต่แล้วก็เกิดความคิดหนึ่งขึ้น เขาหันขวับมามองครรชิตอย่างฉงน

“เกิดอะไรขึ้นกับแถลงการณ์ที่บริษัทของคุณเผยแพร่เมื่อคืน?”

เลอศิลป์ไม่ได้แถลงข่าวด้วยตัวเอง เพราะฉะนั้นก็มีแต่ครรชิต

เขาเห็นเลอศิลป์นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน มีสีหน้าที่เดาไม่ออกว่ากำลังคิดอะไร เกือบจะดูเหมือนว่าวิวาทะเร่าร้อนที่ปะทุขึ้นในโลกออนไลน์ไม่มีผลอะไรกับเขาเลย

หลังจากจักรภพเดินเข้าไป เลอศิลป์มองหน้าเขาและถามเรียบๆ “นายมาที่นี่ทำไม?”

จักรภพก้าวเข้าไปและทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ที่อยู่หน้าโต๊ะ “นายกล้าถามคำถามนั้นกับฉันได้ไง? ฉันอยากรู้ว่าแถลงการณ์เมื่อคืนของฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปน่ะเป็นความจริงหรือไม่ เด็กๆ เป็นลูกของนายหรือเปล่า?”

เมื่อถามจบก็จ้องหน้าเลอศิลป์แบบตาไม่กะพริบ

เลอศิลป์ยังไม่สะทกสะท้าน “แล้วนายคิดว่าไงล่ะ?”

จักรภพงุนงงกับท่าทีไม่ยี่หระของอีกฝ่าย เขาตอบอย่างระมัดระวัง “ฉันคิดว่าไม่”

“พวกนั้นไม่ใช่ลูกฉัน” เลอศิลป์โพล่งออกมาในเวลาเดียวกัน