หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 143

เมื่อเห็นรษิกาขับรถออกไปแล้ว จักรภพก็กลับเข้าไปในตัวบ้าน

ฝนทิพย์กำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่ที่โซฟาใบหน้าบึ้งตึง เธอมองพี่ชายด้วยหางตาก่อนจะเมินหน้าหนีไป

สีหน้าของจักรภพตึงเครียดขึ้นมาเมื่อเห็นท่าทางของน้องสาวเช่นนั้น “ทำไมเธอทำตัวอย่างนี้? คุณหมอรษิกาไปทำอะไรให้เธอนักหนาถึงได้ตั้งตัวเป็นศัตรูกับเธอขนาดนั้น? อย่าลืมนะว่าเธอช่วยชีวิตคุณปู่ไว้!”

ฝนทิพย์มองจักรภพด้วยท่าทีปฏิเสธ “ช่วยชีวิตเหรอ? ใช่ว่าเราจะไม่ได้ให้อะไรเธอกลับไปสักหน่อยนี่ เราต่างคนต่างก็ได้รับสิ่งที่ต้องการกันไปแล้วนะ”

เธอถามต่อด้วยความไม่พอใจเป็นอย่างมาก “พี่จักรภพ ทำไมพี่ถึงต้องคอยออกตัวปกป้องเธอด้วยนะ? เธอหลอกพี่สำเร็จด้วยเหมือนกันเหรอ? ก่อนจะให้ฉันตอบว่าเธอทำอะไรให้ฉัน ฉันควรจะถามพี่มากกว่าว่าพี่คิดอะไรกับเธออยู่หรือเปล่า”

จักรภพจ้องหน้าเธอ “เลิกพล่ามไร้สาระได้แล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างคุณหมอรษิกากับเลอศิลป์ มันก็เป็นเรื่องของพวกเขาสองคน เราไม่มีสิทธิ์จะไปถามคุณหมอแบบนั้น แล้วเธอก็ไม่ควรเอาเรื่องนี้มาพูดอีก!”

เมื่อเห็นว่าจักรภพโมโห ฝนทิพย์ก็สงบปากทั้งที่ในใจยังขุ่นเคือง

แม้ว่ารษิกาไม่คิดจะเก็บคำพูดของฝนทิพย์ไปใส่ใจ แต่เธอก็รู้สึกสะเทือนอยู่เหมือนกัน ดังนั้นเมื่อกลับมาถึงสถาบันวิจัยแล้ว เธอจึงยังรู้สึกไม่ดีอยู่

หลังจากตรวจงานดูและรู้ว่าไม่มีอะไรให้ทำมากนัก เธอก็ตัดสินใจกลับบ้านไปพักเพื่อจะได้ตั้งสติและรวบรวมความคิดของเธอด้วย

พอกำลังจะออกไป ก็บังเอิญมีคนมาเคาะประตูห้องทำงาน

รษิกาเปิดประตูและเจอกับศาสตราจารย์ในสภาบันวิจัยคนหนึ่งที่มีชื่อเสียง

“คุณหมอรษิกา ดีใจจังที่คุณยังอยู่ที่นี่ เราเจอปัญหาบางอย่างเรื่องเกณฑ์ในการทดลองครับ เราพยายามลองมาหลายครั้งตลอดเช้าวันนี้แต่ยังคิดไม่ออกเลยว่ามันผิดพลาดตรงไหน รบกวนคุณช่วยดูให้หน่อยได้ไหมครับ?”

รษิกาเปลี่ยนใส่เสื้อทำงานในห้องแล็บและเดินตามเขาไปที่ห้องทดลองด้วยท่าทีเคร่งขรึม

เมื่อดูทุกอย่างแล้ว เธอก็ตระหนักว่าปัญหาร้ายแรงจริงๆ เนื่องจากงานนี้เกี่ยวข้องกับโครงการที่สำคัญของสถาบันวิจัย เธอจึงพุ่งตัวลงมือทำการวิจัยโดยไม่รอช้า

เลอศิลป์ขมวดคิ้วกับคำตอบของเธอ “อ๋อ ที่โรงเรียนโทรมาน่ะบอกว่าติดต่อคุณไม่ได้ แล้วตอนนี้ก็ยังไม่มีใครไปรับเด็กๆ ถ้าคุณยุ่งอยู่ เดี๋ยวผมไปรับให้เองก็ได้”

ทันใดนั้นรษิกาก็นึกได้ว่าเด็กๆ ยังอยู่ที่โรงเรียน

สำหรับเด็กฝาแฝด พวกเขาเคยชินกับการที่เธอมารับช้าเพราะว่ายุ่งอยู่กับงาน

แต่ไอรดาเพิ่งจะมีพัฒนาการขึ้นมา รษิกาจึงกังวลว่าไอรดาจะได้รับผลกระทบ

เมื่อคิดได้อย่างนั้น รษิกาก็เริ่มรู้สึกแย่ “ฉันขอโทษนะ พอดีฉันจดจ่ออยู่กับงานมากไปหน่อยก็เลยไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ เดี๋ยวฉันรีบไปรับพวกเขาตอนนี้เลยจะดีกว่าไหม?”

เลอศิลป์อยู่ระหว่างทางเดินไปที่ลิฟท์พร้อมกับเสื้อแจ็กเก็ตในมือของเขาแล้ว “ไม่เป็นไรหรอก จะคุณหรือผมไปรับมันก็ไม่ต่างกัน คุณกลับไปทำงานของคุณต่อก่อนเถอะ”

ขณะที่รษิกากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ปลายสายก็วางไป