หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 144

รษิกาจ้องโทรศัพท์และลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเก็บไปและกลับไปทำงานวิจัยต่อ

เพราะเธอต้องการเวลาทำงานเพิ่ม เธอจึงรู้สึกดีใจที่เลอศิลป์เข้ามาช่วยแบ่งเบาภาระของเธอไปได้บ้าง

ระหว่างนั้น เด็กทั้งสามสะพายกระเป๋าและนั่งกันอยู่ที่ม้านั่งในสนามเด็กเล่นของโรงเรียน ด้วยความเคยชินที่รษิกาจะมารับช้า เด็กชายทั้งสองจึงนั่งรออยู่ตรงนั้นและคุยกับครูพิมพ์รภาบ้างเป็นครั้งคราว

ไอรดาที่นั่งอยู่ตรงกลางระหว่างฝาแฝดทั้งสองเริ่มมีท่าทีกังวล แต่ไม่นานนัก เธอก็ค่อยๆ เบนความสนใจกระทั่งเอามือเท้าคางตั้งใจฟังที่ฝาแฝดคุยกับคุณครู

แม้ว่าเลอศิลป์จะมาถึงแล้ว แต่ก็ไม่มีใครสังเกตเห็นเขาเลย

เมื่อเขาเห็นทั้งสามนั่งอยู่ด้วยกัน เลอศิลป์ก็รู้สึกอบอุ่นใจ จากนั้นเขาก็เร่งฝีเท้าเดินเข้าไปหาพวกเขา

“คุณเลอศิลป์” ครูพิมพ์รภาทักทายเมื่อเธอเห็นเขา

ตอนนั้นเอง เด็กๆ ก็เงยหน้าขึ้นมาและทำท่าผิดหวังทันทีเมื่อได้เห็นหน้าเขา

เมื่อเห็นท่าทีของเด็กๆ เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เลอศิลป์ก็เลิกคิ้วขึ้นโดยไม่พูดอะไรออกมา แต่เขาก็หันไปพูดกับครูพิมพ์รภาแทนว่า “ขอโทษด้วยนะครับ พอดีผมติดงาน ยังไงผมจะรับอชิกับเบนนี่กลับไปด้วยนะครับ”

ด้วยความที่คุณครูรู้ว่าเด็กทั้งสามคนอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่สองสามวันก่อน ครูพิมพ์รภาจึงไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติม หลังจากส่งเด็กๆ ให้กับเขาแล้ว เธอก็กลับบ้านไป

แม้จะเป็นเช่นนั้น แต่เด็กๆ ก็ยังคงนั่งอยู่ที่ม้านั่ง และไม่ยอมขยับตัวเลย

เลอศิลป์จ้องเด็กๆ ด้วยความขบขัน “ยังอยากนั่งอยู่ตรงนี้อีกสักพักเหรอ?”

เบนนี่ส่ายหน้าเพราะเขาไม่อยากอยู่ต่อแล้ว อากาศก็เย็นขณะที่ม้านั่งนี่แข็งมาก อีกอย่างกระเป๋าของเขาที่สะพายอยู่ก็หนัก แถมเขายังได้ยินท้องร้องด้วยความหิวอีกด้วย

อชิมองหน้าเลอศิลป์ด้วยท่าที่จริงจัง “แม่ไปไหนล่ะครับ? ทำไมคุณถึงมารับพวกเราล่ะ?”

ไอรดาเองก็จ้องหน้าพ่อของเธอด้วยขณะที่รอคำตอบ