หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 145

ด้วยความหิว เบนนี่จึงละสายตาจากการตกแต่งในร้านอาหารเมื่อได้ยินเลอศิลป์พูดถึงอาหารขึ้นมา เขาชูนิ้วขึ้นมานับและสั่งอาหารทันที “ผมอยากกินซี่โครงหมู ปลาทอด น่องไก่… และทุกอย่างที่เราชอบเลย!”

จากนั้นเลอศิลป์ก็หันมาสนใจอชิ ผู้ที่ไม่กระตือรือร้นจะตอบอะไรเลยตั้งแต่แรก

กระนั้น เมื่อเบนนี่ตอบแทนอชิไปหมดแล้ว อชิเลยได้แต่พยักหน้าเงียบๆ

หลังจากสั่งอาหารตามที่เด็กๆ ชอบแล้ว เลอศิลป์ก็ไม่รู้จะคุยอะไรกับพวกเขาดี ทำให้มีแต่ความเงียบที่น่าอึดอัดปกคลุมไปทั้งโต๊ะอาหาร

พออาหารมาเสิร์ฟ เลอศิลป์ก็บอกให้พนักงานวางจานอาหารไว้ตรงหน้าเด็กชายฝาแฝด

ตอนนั้นเองที่อชิพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงใจ แต่ก็ยังฟังดูห่างเหิน “ขอบคุณครับ คุณเลอศิลป์”

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก” เลอศิลป์พยักหน้ารับ น้ำเสียงของเขาฟังดูกระอักกระอ่วนเพราะเขาไม่ค่อยได้ใช้เวลาพูดคุยกับเด็กๆ เท่าไรนัก

ระหว่างทานอาหาร เขาจะคอยเลื่อนจานอาหารให้เด็กๆ แม้จะไม่ได้ตักหรือป้อนให้แบบที่รษิกาทำ

แต่ทว่า เด็กๆ กลับเริ่มคุ้ยเขี่ยอาหารในจาน

“อาหารอร่อยมั้ย ชอบหรือเปล่า?” ในที่สุด เลอศิลป์ก็คิดออกว่าควรจะถามอะไร หลังจากดิ้นรนหาหัวข้อสนทนาอยู่นาน

เบนนี่เงยหน้าขึ้นมา เขาลูบท้องก่อนจะนิ่งคิดอยู่พักหนึ่ง สุดท้ายเขาก็ตอบออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “มันก็อร่อยนะครับ แต่ไม่เท่ากับที่แม่ทำ”

เลอศิลป์เลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ “แม่เธอทำอาหารบ่อยเหรอ?”

เบนนี่รีบตอบอย่างตรงไปตรงมาโดยไม่คิด “อื้ม ใช่ครับ แม่จะทำอาหารให้เรากินตลอดเวลาที่แม่ว่าง แต่ถ้าแม่งานเยอะ แม่ก็จะไม่มีเวลาเหลือแม้แต่จะกินข้าวเลยล่ะครับ”

ตอนนั้นเอง สีหน้าเป็นกังวลก็ปะทุขึ้นบนใบหน้าของเลอศิลป์ เพราะเขามั่นใจว่ารษิกายังไม่ได้ทานอะไรเลยแน่ๆ