“เลอศิลป์อนุญาตให้ไอวี่อยู่กับฉัน เพราะฉะนั้น ถ้าคุณอยากพาไอวี่ไป ก็ต้องให้เขายินยอมก่อน” รษิกาย้ำด้วยสีหน้าที่ไม่เปลี่ยนแปลง
เด็กน้อยในอ้อมกอดของเธอเสริมทันที “หนูจะทำตามที่พ่อบอก!”
ศศิตารู้สึกว่าขมับเต้นตุบๆ ขณะมองแม่ลูกเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย
ลูกชายของเธอออกแถลงการณ์ไปแล้ว คำตอบที่จะได้คงไม่ชัดเจนไปกว่านี้หากเธอโทรไป
รษิกาพูดแบบนั้นเพราะไม่คิดจะให้ฉันได้ตัวหลาน! ที่สำคัญที่สุดคือลูกชายฉันก็เข้าข้างเธอ เฮอะ! นี่ฉันทำอะไรไม่ได้เลย
หลังจากรออยู่ครู่หนึ่งและเห็นศศิตาไม่ทำอะไร รษิกาพูด “ถ้าคุณไม่อยากโทรก็กรุณากลับไปเดี๋ยวนี้ ดึกมากแล้ว และเด็กๆ ก็หิว ฉันไม่มีแรงจะเตรียมอาหารอีกหนึ่งที่หรอก”
พูดจบก็ปล่อยไอรดาและบุ้ยใบ้ให้เด็กชายทั้งสองพาตัวขึ้นไปชั้นบน
ทันทีที่เด็กๆ ลับตา รษิกาพูด “เชิญตามสบายนะคะ”
จากนั้นตรงดิ่งเข้าครัวโดยไม่รอคำตอบ เมินอีกฝ่ายโดยสิ้นเชิง
ศศิตาถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวในห้องนั่งเล่น
เธอจ้องคนที่กำลังง่วนอยู่ในครัว จากนั้นสูดหายใจลึกและขู่ลอดไรฟัน “อย่าคิดนะว่าแค่เลอศิลป์กับไอวี่ชอบเธอแล้วเธอจะได้เป็นส่วนหนึ่งในตระกูลของฉัน ตราบใดที่ฉันยังไม่ตาย มันจะไม่มีวันเป็นแบบนั้น ฝันไปเถอะ!”
ศศิตาผลุนผลันออกจากบ้านด้วยอาการเดือดจัด
รษิกาหันหลังให้อีกฝ่ายตลอดเวลา แม้ภายนอกจะดูสุขุม แต่ในใจลึกๆ ก็ตึงเครียด
เมื่อได้ยินเสียงศศิตาออกไป หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่
มันเป็นการปะทะคารมที่น่าเกลียดน่าชัง แต่การปรากฏตัวของศศิตาก็ย้ำเตือนรษิกาว่ายังไม่ถึงเวลาที่เธอจะเปิดเผยความจริง
ศศิตามีท่าทีเป็นปฏิปักษ์จนออกนอกหน้ากับเด็กชายทั้งคู่
ฉันควรสงบปากสงบคำมากกว่านี้ เพราะถึงอย่างไรก็อยากให้เธอยอมรับเด็กๆ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม
ขาด 1867,1868...
ขาด1860, 1861...
ขาด1804...
อัพๆๆ ค่ะ แอดดดดดดด แอดดดดดดดด อัพๆๆๆ ค่ะ แอดดดดด ^_^...
ขาด1773,1774...
ขาด1768,1770...
ขาด1663,1664,1665,1666,1668...
คนที่อัพเดท ถ้าเปนเจ้าของเว็บก็แล้วไปค่ะ แต่ถ้าเปนพนักงานกินเงินเดือน ต้องพิจารณาการทำงานตัวเอง คุณทำงานได้แย่มาก อัพขาดๆหายๆในแต่ละบท ขาดเยอะมาก หัดตรวจทานเสียหน่อยค่ะ...
ขาด1748 ค่ะ...
ขาด1748...