หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1459

เลอศิลป์ไม่คาดคิดว่าพ่อตัวเองจะรีบร้อนไปรับไอรดาถึงเพียงนี้

หลังจากวางสาย เขาก็เหลือบมองดูเวลา เมื่อเห็นว่ายังค่อนข้างเช้าอยู่ เขาจึงอยากโทรไปเล่าเรื่องนี้ให้รษิกาฟัง แต่เมื่อคิดไปคิดมา เขากลับคว้าเสื้อคลุมและลงไปข้างล่าง

คติยาที่กำลังเตรียมมื้อเย็นอยู่ เมื่อเห็นเจ้านายเดินลงมา เธอจึงร้องเรียก “อาหารพร้อมแล้วนะคะคุณเลอศิลป์”

เลอศิลป์ชะงักไปชั่วขณะ “กินกันเลย วันนี้ผมไม่กินข้าวเย็นที่บ้าน”

หลังจากนั้น เขาก็เดินออกไปโดยไม่รอฟังคำตอบจากเธอ

คติยาได้แต่มองแผ่นหลังชายคนนั้นด้วยความสับสน แต่แล้วเธอก็เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

อ๋อ รู้แล้ว! จะเป็นใครไปได้ล่ะ? ที่ทำให้คุณเลอศิลป์มีท่าทางแบบนี้ เขาคงจะออกไปหาคุณรษิกานั่นแหละ แล้วก็น่าจะกินข้าวเย็นที่นั่นด้วยกัน!

ทางด้านรษิกา เธอเพิ่งทำอาหารเย็นเสร็จ และพาเด็กๆ ทั้งสามคนไปที่โต๊ะอาหาร ในจังหวะที่พวกเขานั่งลง กริ่งประตูก็ดังขึ้นพอดี

เธอวางส้อมในมือลงก่อนที่จะลุกขึ้นไปดู เมื่อเห็นใบหน้าคนที่อยู่ในจอ เธอก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ ก่อนที่จะย่างก้าวไปเปิดประตูให้เขา

ดวงตาเลอศิลป์ที่เฝ้ารออยู่หน้าประตู ช่างเปล่งประกายไปด้วยความอ่อนโยนยิ่งนักเมื่อได้เห็นเธอ

หลังจากพวกเขาอยู่ที่มิราลีนเพียงไม่กี่วัน ท่าทางของชายคนนั้นที่มีต่อเธอก็เริ่มอ่อนโยนมากขึ้นเรื่อยๆ

แม้จะคุ้นเคยกับท่าทีเช่นนี้ของเขา แต่รษิกาก็ยังคงรู้สึกถึงความไม่ลงรอยกัน

ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ยังเป็นผู้ชายที่เย็นชาต่อโลกภายนอกอยู่ดี

“คุณมาทำอะไรที่นี่คะ? เราคุยกันไว้ว่าให้คุณพักสองวันไม่ใช่เหรอ?” เธอสงสัยและมองหน้าเลอศิลป์ด้วยความฉงนใจ

ระหว่างทางกลับจากมิราลีน เมธินีแนะนำให้พวกเขาหลีกเลี่ยงการพบกันในอีกสองวันข้างหน้า เผื่อว่าจะมีใครเห็นพวกเขาอยู่ด้วยกัน

รษิกาก็วางแผนไว้อย่างนั้นด้วยเช่นกัน แต่เธอก็ไม่คิดว่าเลอศิลป์จะมาหาเธอกะทันหันแบบนี้

ชายที่อยู่ตรงหน้าขมวดคิ้วพลางพูดด้วยน้ำเสียงยั่วแหย่ว่า “ถ้าคุณไม่อยากให้ใครเห็นเราสองคน คุณก็ควรให้ผมเข้าบ้านก่อนดีไหม? ขืนให้ผมยืนตรงนี้ต่อไป เกิดมีสื่อไหนมาเห็นแล้วแอบถ่ายรูปผมไว้…”

ดวงตารษิกาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ก่อนที่จะรีบเอี้ยวตัวหลบให้เขาเข้าไปในบ้าน

ในเมื่อเด็กๆ ชอบเขามาก ฉันก็จะไม่ได้กังวลเมื่อพวกเขาได้รู้สถานะตัวตนของตัวเองในอนาคต